Ο Ίρβιν Ντέιβιντ Γιάλομ γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1931 στην Ουάσινγκτον, από ρωσοεβραίους γονείς, που διατηρούσαν μανάβικο στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσινγκτον κι έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική στο Νοσοκομείο Μάουντ Σινάι της Νέας Υόρκης και στο νοσοκομείο του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς της Βαλτιμόρης.
Μετά τη διετή στρατιωτική του θητεία ξεκίνησε την πανεπιστημιακή καριέρα του στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ το 1963 ως βοηθός του καθηγητή Ρόλο Μέι κι εξελίχθηκε μέχρι την ανώτατη καθηγητική βαθμίδα.
Το πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος την ψυχοθεραπεία μέσα από λόγια και συναισθήματα όσων με κάποιο τρόπο απέκτησαν προσωπική επαφή μαζί του:
-Στην ψυχοθεραπευτική πρόοδο με έμαθε να παρατηρώ και να ακούω ανθρώπους και όχι περιστατικά.
-Να ψάχνω για λύσεις και όχι να κάνω τον έξυπνο.
-Να είμαι πιστός στον θεραπευόμενο και όχι στη σχολή.
-Να προσέχω τον εαυτό μου στη θεραπεία και να
αντιλαμβάνομαι τι επίδραση έχω στον άλλον και να προσέχω
τι λέω και τι κάνω.
-Να μην ηθικολογώ, να μην υποτιμώ και να μην εξουσιάζω.
-Να σχετίζομαι!!
-Να μπορώ να ακούω την ιστορία των ανθρώπων και να
εκτιμώ τις ικανότητες και τα ταλέντα τους κάτω από τα
προβλήματά τους.
-Να παρουσιάζω πρώτα τις βασικές γραμμές και να φροντίζω να γίνουν κατανοητές.
Κι έπειτα να εμπλουτίζω σταδιακά τα βασικά μέχρι να αποτυπώσουν, όσο πιο πιστά γίνεται, την πραγματικότητα.
-Να ξεκινάω από ιστορίες ανθρώπων και δικές μου και να εμπλουτίζω με παραδείγματα από την εμπειρία μου
-Είναι εφικτό τα βαθύτατα νοήματα να εκφράζονται με λόγο σαφή και απλό.
-Το θεραπευτικό πλαίσιο είναι σωτήριο για τον θεραπευόμενο αλλά και για τον θεραπευτή.
-Ο θεραπευτής δεν είναι αυθεντία αλλά συνοδοιπόρος του
θεραπευόμενου στο ψυχικό του έργο και ακριβώς η επιτυχία
της ψυχοθεραπείας συνδέεται με την αυθεντική σχέση μεταξύ
θεραπευτή και θεραπευόμενου.
-Καθοριστική όσο αφορά τα αποτελέσματα της
ψυχοθεραπευτικής πορείας είναι η σχέση που δημιουργείται
μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου:
«Είναι η σχέση που θεραπεύει, είναι η σχέση που θεραπεύει,
είναι η σχέση που θεραπεύει» λέει χαρακτηριστικά ο Γιάλομ.
-Η διαφάνεια του θεραπευτή είναι ζωτικής σημασίας όταν γίνεται με γνώμονα το όφελος του θεραπευόμενου.
-Οι στόχοι της ψυχοθεραπείας κατορθώνονται όταν ο θεραπευόμενος έχει πια γίνει γονέας του εαυτού του.
-Θεραπευτής είναι κυρίως η προσωπικότητά του, η καλλιέργεια, το χιούμορ, το ήθος και η Ηθική του εκτός από την ακαδημαϊκή και επιστημονική του εκπαίδευση.
-"Να ζούμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο ώστε να θέλουμε να ξαναζούμε ακριβώς την ίδια ζωή αιώνια”
Αλλά και μέσα από την λογοτεχνικό του έργο χτίζει έναν κόσμο από λέξεις και μέσα από μια ιστορία μοιάζει σαν να αλλάζει ρόλους, κάθεται στην απέναντι καρέκλα στο γραφείο του, έχοντας διάθεση όχι να εξηγήσει ή να καθοδηγήσει αλλά να ταξιδέψει και ο ίδιος μαζί με τον αναγνώστη.
Αυτό δεν κάνει άλλωστε τη λογοτεχνία τόσο γοητευτική;
Δεν είναι ο καθρέπτης για να δούμε τον κόσμο μέσα μας αλλά το παράθυρο για έναν καινούργιο κόσμο, έναν κόσμο γεμάτο λέξεις, μνήμες, εικόνες, συναισθήματα, ή όπως θα έλεγε ο Γιάλομ:
“Ένας τρόπος να μη συσσωρεύσουμε αβίωτη ζωή".