ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ:
Τα κοινωνικά στερεότυπα τα οποία είχαν τσιμεντωθεί μέσα μας...Και αποδεχόμενοι τις συμβάσεις τους τα θεωρούσαμε πλέον δικά μας, μέρος του εαυτού μας... Ενώ στην πραγματικότητα ήταν προκάτ δοσμένα από πολύ κοντινά και οικεία σε εμάς πρόσωπα και ήταν άκριτα μεν αλλά αποδεχόμενα από μας τους ίδιους...
Στην πορεία αντιλήφθηκαμε πως ήταν κενά νοήματος και μας φόρτωναν άδικες ενοχές που όχι μόνο μας βασάνιζαν αλλά και δεν μας ταιριαζαν... Δεν μας άξιζαν!!!
Δεν ήταν δικά μας...
Κάποια συναισθήματα καλοσύνης που απλά βρίσκονταν εκεί ανενεργά...
Ένα βουνό από ευθύνες που ποτέ δεν αναλάβαμε, αν και το όφειλαμε, σε κάποιες περιπτώσεις...
Ένας τεράστιος λόφος γεμάτος από θέλω ανεκπλήρωτα, που λησμονημένα πλέον και για χρόνια παρατημένα στη λήθη... μύριζαν ναφθαλίνη...Κι όμως είχαν ακόμη κάτι δικό μας επάνω τους...
Όνειρα πολλά στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο...Ανακατεμένα μαζί με πόνους, αναστεναγμους και λύπες σπαρμένα όλα και διάχυτα στο το χώρο και στο χρόνο ...
Οι κακίες που είπαμε και οι θυμοι που νοιώσαμε είχαν μεγάλη παρουσία....
Πλήθος από σκόρπιες σκέψεις και κάποια κουρασμένα "σ αγαπώ"...
Μαζί με αλήθειες που μείναν άγονες και ανέκφραστες μιας και δεν τολμήσαμε να τις εκστομίσουμε ποτε...
Επιθυμίες νεκρές και ταριχευμενες που τα απομεινάρια τους γέμιζαν αναίτια το χώρο εντός μας...Επιθυμίες και θέλω που παρέμειναν βουβά και γιαυτό ποτέ δεν εκφράστηκαν...
Εμπειρίες για τις οποίες δεν είμαστε και πολύ περήφανοι...
Εκφυλισμένα κομματάκια ευτυχισμένων στιγμών που πλέον δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως για εμάς...
Βουνά απολαύσεων που ζήσαμε είναι πλέον αποδομημένα και αποκαθηλωμένα σαν να μην τα βίωσαμε πότε...
Ενοχλητικές ανάγκες που ποτέ δεν τις σεβαστηκαμε όπως τους άρμοζε....
Όνειρα που ποτέ δεν καρπωθηκαμε το γλυκό τους χυμό....Και τώρα γυρεύουν την δική τους πληρωμή!!!
Τα ανέκφραστα ταλέντα μας και οι ιδιαίτερες κλίσεις μας που στεκόντουσαν ζαρωμένες από το πέρασμα των χρόνων και την πολύχρονη αδράνεια τους....Χαρίσματα διαβρωμένα που δεν τα χρησιμοποιησαμε, πότε....διαπράττοντας "υβρη" και προς τον εαυτό μας και προς αυτόν που μας προικισε με αυτά!!!
Κάποιες υπέροχες εμπνεύσεις που γεννήθηκαν μέσα στην πιο βαθιά νύχτα και φώτισαν όλο το δωμάτιο μας αλλά που με το πρώτο φως του ήλιου δεν βρήκαμε το θάρρος να τις υλοποιήσουμε...
Οι αδυναμίες και τα πάθη μας που ούτε μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε, ούτε να τις αποβάλλουμε....Παρά ακούσαμε τα κελευσματα για πνίξιμο τους προς χάριν του "τι θα πει ο κόσμος"... Και με αναιτίες δεκτικότητες που δεν καταλάβαμε ποτέ γιατί υπήρξαμε υποτακτικοι μπροστά τους...
Πράξεις και συναντήσεις στις οποίες συμμετείχαμε, αν και δεν το πολυθέλαμε ...
Συγνώμες και συγχωρήσεις που ποτέ δεν από δώσαμε, αν και το οφείλαμε...
Μικρά μας θαύματα αναξιοποίητα που είχαν λησμονηθεί από του χρόνου το πέρασμα...Κι όνειρα, πολλά όνειρα πεταμένα και σκόρπια με ίχνη μούχλας και μια σταγόνα δάκρυ επάνω τους...
Σκουπίδια και υπολείμματα ανθρώπινων σχέσεων που είχαν μείνει στου δρόμου τα μισά...Γιατί δειλιασαν στο παρακάτω...
Θέλω κάποτε ισχυρά που είχαν αραχνιάσει....
Πλευρές του εαυτού μας που για πρώτη φορά αντικρίζουμε κατά πρόσωπο....
Σκιές που επιτέλους έπεσε φως πάνω τους...
Όψεις που μπορούμε καθαρά πλέον να δούμε στον εαυτό μας.....
Και οι εκφάνσεις του που μας ήταν άγνωστες μέχρι σήμερα...
Απόκρυφες σκέψεις μας που τώρα παίρνουν μορφή και λεξικοποιουνται...
Στιγμές που φοβηθήκαμε να ζήσουμε αυτό που μας άξιζε....και ένα σωρό προκλήσεις για τις οποίες αδικαιολόγητα δειλιάσαμε...
Εκδικήσεις που δεν πήραμε και τώρα πια δεν έχουν νόημα....
Νέες οπτικές που βλέπουμε πλέον καθαρά μπροστά μας...
Θαμμένες θύμισες που αναδύονται από πολύ βαθιά μέσα μας...
Μορφές αγνώστων σε εμάς εαυτών μας που σιγά σιγά αναγνωρίζουμε και προς στιγμήν αρχίζουν να εξυφαίνονται...
Εξαγνισμοί και αφορισμοί που με ελαφρά την καρδία διαρπάξαμε...
Ευλογίες που ξεπροβάλλουν για μια ζωντανή και πιο χαρούμενη εξέλιξη....
Αίολοι περιοριστικοι κανόνες που δεν μπορέσαμε ποτέ να δικαιολογήσουμε επαρκώς...Αν και μας απεκοπταν από την ευτυχία...
Καταστάσεις που σεβαστήκαμε και ανεχτήκαμε χωρίς να αξίζουν...
Προσπάθειες και μνήμες που πήγαν χαμένες για χαμένους σκοπούς...
Και στο τέλος ένας γέροντας με κάτασπρα μαλλιά που μας κοιτά με συμπόνια και μας περιμένει καρτερικά.... Ο αληθινός μας εαυτός... Που θέλει επιτέλους να μας γνωρίσει!!!
Και σε μια γωνίτσα ενα μουτρωμενο, συνοφρυωμενο μικρό αγοράκι....με πολλά σημαδάκια από χτυπήματα στο πρόσωπό του και στο κορμάκι του...
Η ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ!!!