Δεν δίνουμε τις ευκαιρίες στον εαυτό μας να μπορεί να έχει τις ανάσες που θέλει...

να μπορεί να συμπεριφέρεται στοιχειωδώς σύμφωνα με αυτό που πραγματικά είναι...

Τον έχουμε, μαζί με όλα τα άλλα στριμώξει σε μια γωνία και του ζητάμε, του απαιτούμε, τον εκβιάζουμε...

Έστω και για όσες φορές το καταφέρουμε ας του χαρίσουμε το περιθώριο να μπορέσει να βγάλει απο μέσα του όλες εκείνες τις συστατικές μας ομορφιές, εκείνες τις καθάριες σκέψεις και το αληθινό εκείνο πρόσωπό του που τον έκαναν να λάμπει και να ανθίζει δίχως αφορμή...

Σκλυρήναμε...άλλες φορές αδικαιολόγητα και άλλες δικαιωματικά απο την φθορά που επιφέρουν οι καταστάσεις τα γεγονότα και κυρίως οι "άνθρωποί"μας...κι άλλες φορές εκβιαστικά υπό την πίεση των δεδομένων για μια επαρκή επιβίωση...

Μα το ξέρουμε καλά οτι αυτό ειναι ήττα για μας!

Ξεκάθαρη ήττα!!!

Του οφείλουμε αποτροπή, του χρωστάμε μια Πιο γνήσια πορεία!!

Ούτε να το επιτρέψουμε, να μην το αφήνουμε να συμβαίνει, να μην αλλιωθούμε απο τα σκουπίδια δίπλα μας κι οτι άρρωστο ενδημεί δίπλα μας!

Να μην πάψουμε να είμαστε υπέροχοι!

Κι όσο πιο κάτω μας τραβάνε οι καταστάσεις, κι όσο είμαστε στα σχοινιά στριμωγμένοι άλλο τόσο πηγαία η αντίδρασή μας, τόσο πιό βαθιά δύναται να είναι η εξόρυξη των συναισθημάτων μας και η ανέλκυση της παιδικότητάς μας απο τα πιό κάτω και τα πιό απόλυτα, τα σοφά κι ατόφια, τα πιο δικά μας δωμάτια μας!!!

Εκεί που όλα τα λουλούδια είναι λευκά,

εκεί που ο εαυτός μας είναι βαθύτερα κι αισθαντικότερα όμορφος και εκεί που η καλοσύνη γοητεύει, δυναμητίζει και επικρατεί κάθε σαπισμένης επιφάνειας!!!

Εκεί το ο έρωτας είναι βαθιά κόκκινος!

Εκεί που τα όνειρα των εραστών δεν είναι ποτέ διαπραγματεύσιμα!!!