Το AIDS δεν σκοτώνει πια αλλά σκοτώνει ο στιγματισμός και η αδιαφορία μας.

Μετά​ ​από​ ​αρκετά​ ​χρόνια​ ​και​ ​πολλές​ ​συζητήσεις​ ​περί​ ​ψευδεπίγραφης​ ​ηθικής​ ​και ανηθικότητας​ ​και​ ​μεγάλο​ ​αριθμό​ ​θυμάτων,​ ​με​ ​την​ ​ραγδαία​ ​εξέλιξη​ ​της​ ​επιστήμης έγινε​ ​κτήμα​ ​της​ ​ανθρωπότητας​ ​η​ ​αντιμετώπιση​ ​του​ ​μέχρι​ ​πρότινος​ ​θανατηφόρου​ ​ιού​ ​HIV. Και​ ​φυσικά​ ​τούτο, η​ ​ανακάλυψη​ ​του​ ​αντίδοτου​, του φάρμακου​ ​που​ ​εξασθενεί​ ​και​ ​εξαφανίζει​ ​το​ ​οιικο φορτίο (και​ ​μετα και οσονούπω​ ​ενός​ ​εμβολίου),​ ​χαροποιεί​ ​κάθε​ ​ορθονοούντα​ ​άνθρωπο.​

​Πέρα​ ​βέβαια από​ ​τους​ ηδη νοσούντες κι ​άμεσα​ ​εμπλεκόμενους,​ ​μιας και ενδιαφερόμενοι​ ​είμαστε​ ​όλοι​ ​μας,​ ​ούτως​ ​ή άλλως, κανένας​ ​λιγότερο​ ​και​ ​κανένας περισσότερο απο τον άλλο.

Το​ ​κακό​ ​όμως​ ​είναι​ ​ότι​ ​δεν​ ​τελειώσαμε​ ​εδώ​ ​με​ ​τον​ ​HIV!

Μένουν​ ​ακόμη​ ​ ​πολλά​ ​να​ ​γίνουν​ ​ ​και​ ​εξίσου​ ​καίρια​ ​και​ ​αναγκαία!

Κ΄σατι​ ​που​ ​πραγματικαά ​,πιστέψτεέ ​με, θα​ ​ήταν​ ​για​ ​όλους​ ​μας​ ​ανεξαιρέτως​ ​μια​ ​πολύ​ ​καλή διαπίστωση.

Στο​ ​“όλοι​ ​μας” ούτε​ ​κατά​ ​διάνοια​ ​δεν​ ​μπορώ​ ​να​ ​κάνω​ ​ουδεμία​ ​έκπτωση,​ ​οπως πιθανοτατα​ ​καποιοι​ ​μπορει​ ​να​ ​σπευσουν​ ​να​ ​διαμαρτυρηθουν​ ​διακυρυσσοντας​ ​με​ ​σιγουρια και​ ​με​ ​ανοητη​ ​επαρση,​ ​οτι​ ​“δεν​ ​μας​ ​αφορουν​ ​εμας​ ​τετοια​ ​πραγματα…”

Και​ ​βεβαια​ ​μας​ ​αφορούν​ ​όλους,σε​ ​περίπτωση​ ​που​ ​δεν​ ​τηρουνται​ ​καποιοι​ ​κανόνες,​ ​είτε​ ​στη σεξουαλική​ ​επαφή,​ ​ειτε​ ​σε​ ​αλλες​ ​κοινωνικες​ ​και​ ​προσωπικες​ ​ενέργειες​ ​με​ ​τις​ ​οποίες​ ​είναι εφικτή​ ​η​ ​διάδοση​ ​του​ ​ιου​ ​HIV. (δεν​ ​θα​ ​πλατι΄λασω​ ​εδώ,​ ​εξηγωντας​ ​την​ ​κατα​ ​περιπτωση καταλληλη​ ​συμπεριφορα).

Αλλά​ ​ούτως​ ​η​ ​άλλως​ ​δεν​ ​είναι​ ​αυτός​ ​ο​ ​λόγος​ ​που​ ​γράφτηκαν​ ​αυτές​ ​οι​ ​γραμμές.

Έχει​ ​να​ ​κάνει​ ​με​ ​ένα​ ​άλλο​ ​εξίοσου​ ​σημαντικό​ ​αντίδοτο!

Εξίσου​ ​σημαντικό​ ​με​ ​την​ ​φαρμακευτική αγωγή,που​ ​επιτρέπει​ ​στους​ ​ανθρώπους​ ​μια​ ​λειτουργικηή ​ζωή ​αλλά​ ​και​ ​τους​ ​διασφαλίζει​ ​ενα προσδόκιμο​ ​ζωής​ ​καταά ​προσέγγιση​ ​ίσο​ ​με​ ​τον​ ​μέσο​ ​όρο​ ​του​ ​γενικού​ ​πλυθησμού.

Το​ ​αντίδοτο​ ​στη​ ​βαρβαρότητα, την​ ​αμορφωσιά, τον​ ​ρατσισμό​ ​και​ ​τον​ ​στιγματισμό,την ψυχολογική​ ​​και​ ​κοινωνική​ ​βία​ ​που​ ​ασκείται​ ​στους​ ​φέροντες​ ​τον​ ​ιό​ ​και​ ​που​ ​αναπόφευκτα συνεπάγεται​ ​την​ ​κοινωνική​ ​τους​ ​απομόνωση​ ​ή​ ​την​ ​γκετοποίηση​ ​τους​ ​σε​ ​παρέες ομοιοπαθούντων, την​ ​εργασιακή τους​ ​επισφάλεια​ ​και​ ​ανεργία, την​ ​άρνηση​ ​της​ ​αποδοχής, την απομόνωση​ ​(ακόμη​ ​και​ ​απο​ ​κάποιους​ ​συγγενείς​ ​και​ ​φίλους),τους​ ​φόβους, τις ανασφάλειες, τις​ ​διαπομπεύσεις​ ​και​ ​κακοποιήσεις, την​ ​λεκτική​ ​βια​, τον κανιβαλισμό και​ ​χλευασμό.

Νομίζετε​ ​οτι​ ​είναι​ ​λίγοι​ ​οι​ ​συνάνθρωποιί ​μας​ ​και​ ​κάτοικοι​ ​αυτής​ ​της​ ​χώρας​ ​που​ ​αν​ ​τους μεταφέρεις ​κατάμουτρα​ ​οτι​ ​είσαι​ ​εμπλεκόμενος​ ​με​ ​το​ ​HIV​ ​δεν​ ​θα​ ​τραβηχτούν​ ​μονομιάς προς​ ​τα​ ​πίσω​ ​τρομαγμένοι​ ​και​ ​απο​ ​τότε​ ​και​ ​μετά​ ​θα​ ​αποφεύγουν​ ​κάθε​ ​σωματική​ ​ή ​και​ ​άλλη επαφή​ ​μαζί​ ​σας;​

​Ή​ ​θα​ ​αποφεύγουν​ ​ ​ακόμη​ ​και​ ​αυτή​ ​την​ ​απλή​ ​χειραψία;

​​Αυτό​ ​το​ ​αντίδοτο, σε​ ​αυτόν​ ​το​ ​θάνατο​ ​που​ ​είναι​ ​δημιούργημα​ ​της​ ​άγνοιας​ ​και​ ​της προκατάληψης, ​που​ ​δεν​ ​είναι​ ​φυσικός​ ​αλλά​ ​κοινωνικός, έχετε​ ​την​ ​εντύπωση​ ​ότι​ ​δεν σκοτώνει;

Είχα​ ​απο​ ​καιρό​ ​κατά​ ​νου​ ​μου​ ​να​ ​γράψω​ ​για​ ​τις​ ​ολέθριες​ ​συνέπειες​ ​που​ ​υπέστησαν​ ​κάποιες κοπέλες​ ​ελέω​ ​ενός​ ​άθλιου, αδίστακτου, αμαθή​ ​και​ ​φασίζοντα​ ​υπουργού.​ ​

Κάποιες​ ​απο​ ​αυτές, επειτα​ ​απο​ ​την​ ​διαπόμπευση​ ​τους​ ​έχουν​ ​αυτοκτονήσει, κάποιες​ ​άλλες​ ​έχουν​ ​πεθάνει​ ​και άλλες​ ​επέστρεψαν​ ​με​ ​μεγαλύτερο​ ​βαθμό​ ​και​ ​αγριότητα​ ​στην​ ​παραβατικότητα​ ​και​ ​κάποιες τρελάθηκαν​ ​τελικά​ .

Πάντως​ ​όλες​ ​εκείνες​ ​οι​ ​κοπέλες​ ​είναι​ ​κοινωνικά​ ​νεκρές.

Εδώ το​ ​αντίδοτο​ ​είναι​ ​η​ ​παιδεία​ ​και​ ​η​ ​σωστή, έγκυρη​ ​και​ ​έγκαιρη​ ​ενημέρωση.

Αυτό​ ​το​ ​αντίδοτο​ ​μπορεί​ ​να​ ​μην​ ​παράγεται​ ​στα​ ​ερευνητικά​ ​εργαστήρια​ ​από​ ​εξέχοντες επιστήμονες​ ​ ​αλλά​ ​μέσα​ ​από​ ​την​ ​επικοινωνία​ ​των​ ​ανθρώπων, την​ ​καθημερινή​ ​πρακτική​ ​και συμπεριφορά​ ​μας, την​ ​ανταλλαγή​ ​απόψεων​ ​στην​ ​οποία​ ​όλοι​ ​οφείλουμε​ ​να​ ​συμμετέχουμε, την ενημέρωση​ ​από​ ​τους​ ​ειδικούς​ ​μέσω της ψυχοεκπαίδευσης και​ ​θα​ ​έπρεπε​ ​και​ ​μέσω​ ​των​ ​δασκάλων​ ​στα​ ​σχολειά​ ​μας​ ​αλλά και​ ​απο​ ​κάθε​ ​φορέα​ ​υγείας​ ​που​ ​θα​ ​μπορούσε​ ​να​ ​επιμορφώνει​ ​επάνω​ ​σε​ ​θέματα​ ​υγείας​ ​που αφορούν​ ​όλους​ ​μας.​ ​

Αυτό​ είναι ​το​ ​αντίδοτο​ ​πρέπει​ ​να​ ​φτιαχτεί​ ​από​ ​εμάς!

Σε​ ​αυτό​ ​το​ ​σημείο​ ​δεν​ ​έχουμε​ ​φτάσει​ ​και​ ​θα​ ​αργήσουμε​ ​να​ ​φτάσουμε​ ​νομίζω!

Και​ ​γιαυτό​ ​ο​ ​HIV​ ​συνεχίζει​ ​να​ ​σκοτώνει​ ​μέσα​ ​από​ ​την​ ​κοινωνική​ ​αδιαφορία​ ​και​ ​απομόνωση και​ ​τον​ ​στιγματισμό.

Τελειώνοντας​ ​αυτό​ ​το​ ​σημείωμά​ ​μου, θέλω​ ​να​ ​τονίσω​ ​ότι​ ​η​ ​χώρα​ ​μας​ ​μπορεί​ ​και ανταπεξέρχεται​ ​στις​ ​ανάγκες​ ​των​ ​ασθενών​ ​και​ ​έστω​ ​και​ ​κάτω​ ​από​ ​τις​ ​ ​δύσκολες κοινωνικοοικονομικές​ ​συνθήκες​ ​και​ ​μπορεί​ ​να​ ​διαθέτει​ ​τα​ ​κατάλληλα​ ​φάρμακα​ ​και​ ​κάποιο βοήθημα​ ​σε​ ​αυτούς​ ​τους​ ​ανθρώπους.

​Υπάρχουν​ ​χώρες​ ​και​ ​μην​ ​φανταστείτε​ ​οι​ ​πιο​ ​φτωχές μονάχα,​ ​​αλλά​ ​και​ ​οι​ ​πιο​ ​πλούσιες​ ​που​ ​δεν​ ​εγγυάται​ ​ ​το​ ​κράτος​ ​την​ ​χορήγηση​ ​των κατάλληλων​ ​και​ ​απαραίτητων​ ​φαρμάκων.​ ​

Είτε​ ​ ​είναι​ ​πάμφτωχες​ ​με​ ​ανύπαρκτο​ ​σύστημα υγείας​ ​είτε​ ​είναι​ ​πάμπλουτες​ ​και​ ​έχουν​ ​παραχωρήσει​ ​την​ ​διάθεση​ ​του​ ​φαρμάκου​ ​στα αρπακτικά​ ​των​ ​αγορών​ ​και​ ​των​ ​φαρμακοβιομηχανιών.

​ Έτσι​ ​όποιος​ ​έχει​ ​χρήματα​ ​ζει​ ​και όποιος​ ​δεν​ ​έχει​ ​πεθαίνει..

Η​ ​έλλειψη​ ​παιδείας​ ​και​ ​γνώσης​ ​όμως​ ​σκοτώνει​ ​ό,τι​ ​η​ ​επιστήμη​ ​με τα​ ​κατορθώματά​ ​της​ ​μας​ ​έχει​ ​χαρίσει.