Έκατσα απογευματιάτικα να γράψω αυτές τις λέξεις κυρίως από εξομολογημένη προσωπική ανάγκη αλλά θεωρώ ότι μπορούν να φανούν χρήσιμες και σε κάποιους, αν όχι πολλούς από εσάς!
Κι έτσι συνηθίζω όταν κάτι χτυπάει μέσα μου...είναι κάτι σαν την ψυχοθεραπεία μου!
Ας μην σας κουράζω όμως με προλόγους ....
Θα αναφερθώ σε μια ιστορία που όλοι λίγο πολύ συμμετέχουμε...
Έχουμε την πεποίθηση ,στο μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της ζωής μας,ότι έχουμε ανθρώπους γύρω μας που θα είναι πάντα δίπλα μας και οτι θα μπορουμε να τους μπορούμε συμμέτοχους στις αδύναμές μας στιγμές...
Σε πολλούς απο εμάς άλλωστε είναι ιδιαίτερα βολικό να πιστεύουμε κάτι τέτοιο...
Βέβαια όταν έρθουν αυτές οι ώρες, αυτές οι κρίσιμες για εμάς στιγμές που θα μας δειξουν αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο...τα πράγματα μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετική τροπή απο αυτήν που είχαμε υπολογίσει!!!
Τόσα χρόνια και σαν μαθητής αλλά και σαν επαγγελματίας αργότερα έχω αποκτήσει την πεποίθεση οτι όλοι είμαστε μόνοι μας σε αυτήν την ζωή!!!
Και δεν είναι ανάγκη αυτή η διαπίστωση ,αυτό το συναισθηματικό βίωμα να το ζούμε επαναλαμβανόμενα!
Φτάνει μια στιγμή,που παρόλες τις ιδιαιτερότητές της δύναται να μας το καταδείξει σαφέστατα!!!
Ισως γιατί η στιγμή δεν ειναι τυχαία...
Ισως γιατι ακουμπά τα έγκατα της ύπαρξής μας...
Ίσως γιατι είμαστε γενναίοι και το παραδεχόμαστε...
Ας μην μας ξεγελά η ευχέρεια της επιφανειακής κοινωνικότητας μας που καθημερινά βιώνουμε...ας μην πέφτουμε άθελά μας θύμα του ενδιαφέροντος που επιδεικνύουν άνθρωποι του στενού μας ή και όχι και τόσο, περιβάλλοντός μας!
Και γιαυτό ακριβώς να μην παραξενευόμαστε όταν νιώσουμε οικειότητα και συντροφικότητα απο έναν ουσιαστικά ξένο άνθρωπο σε μας....Που κάποια στιγμή σταλμένος απο την μοίρα,το σύμπαν,την τύχη,την συγκυρία, θα μας συμπαρασταθεί χωρίς να το περιμένουμε.
Κι όχι μόνο αυτό...Την στιγμή εκείνη τουλάχιστον θα το νιώσουμε σαν αυτός ο άνθρωπος να είναι απο χρόνια δικός μας άνθρωπος!
Πιθανά αυτή είναι η ανάγκη μας τη δεδομένη στιγμή!
Σαφέστατα και δεν είναι η ποσότητα της συνάφειάς μας με τους κοντινούς μας ανθρώπους και τους συγγενείς μας...
Η ποιότητα της εγγύτητας που μπορούμε να αισθανθούμε απο έναν άνθρωπο έγκειται συνηθέστερα στις κοινές μας αναφορές,στα κοινά μας βιώματα αλλά και στην πρόθεση που φέρει μαζί της εκείνη η μαγική στιγμή που σου παρουσιάζεται σαν ο πιο δικός σου άνθρωπος ένας εντελώς ξένος, ένας εντελώς χτεσινός στην γνωριμία του μαζί σας!
Για να μην παρεξηγηθώ δεν απαξιώνω ούτε τις οικογενειακές σχέσεις ,ούτε τον θεσμό της οικογένειας ,ούτε τις συγγενικές σχέσεις ,ούτε τις καλές και δυνατές χρόνιες φιλίες!
Αναφέρομαι σε κείνες τις ελάχιστες στιγμές της ζωής μας που η μοναξιά θα μας έχει περιβάλλει, ασχέτως αν βρισκόμαστε ανάμεσα σε πολύ κόσμο ή όχι!
Και όταν συνειδητοποιήσουμε οτι όλες οι "χλωμές κούκλες"που βρίσκονται τριγύρω μας στην ουσία δεν σημαίνουν και πολλά πράγματα για εμάς...τότε ο επαναπροσδιορισμός είναι επιβεβλημένος!
Και την ορχήστρα των δικών μας μελαγχολικών συναισθημάτων θα μας συνοδέψει ένας ξένος, ένας που ελάχιστα μας γνωρίζει...και πάντως πολύ καλύτερα μπορεί να συναισθανθεί και βρεθεί ουσιαστικά κοντά μας εκείνη την ελάχιστη στιγμούλα... Που σαν άνθρωποι γαρ,τόσο πολύ έχουμε ανάγκη....για μια γλυκιά ματιά, για ενα ζεστό νεύμα, για έναν καλό λόγο!
Εν κατακλείδι πέρα απο την διαχείριση αυτών των στιγμών η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας είναι τουλάχιστον να μην τον αφήνουμε να νιώθει μόνος του!!!
Τι πιο όμορφα θεικό να ενσυναισθάνεται κάποιος (να μπορεί να συμμετέχει ενεργά και ευγενικά στο συναίσθημα σου ,να μπορεί να μπεί στη θέση σου), την ώρα που τόσο το έχεις ανάγκη!!!!
Τιποτε πιο ιδανικά ιδεατό απο το συναισθηματικό μοίρασμα!!!!!