Έγινε ενημέρωση: 23 Μαρ
Κάθε νέος χρόνος που μπαίνει μετράμε έναν επιπλέον χρόνο που κουβαλάμε στις πλάτες μας. Προχωρώντας στη ζωή, δεν είναι μοναχά οτι μαζεύεται σιγά σιγά το κουβάρι της εφήμερης, τετελεσμενης ούτως ή άλλως ζωής μας αλλά και το ότι χρονιά με τη χρονιά απεμπολουμε όλο και κάτι περισσότερο από την παιδικότητα μας και αφαιρούμε κομμάτι κομμάτι καθε κύτταρο της αθωότητάς μας!!!
Κι αυτό είναι στην πραγματικότητα μικρές απώλειες, μικροί και καθημερινοί θάνατοι, που μπορεί να μας γεμίζουν θλίψεις και να αποτελούν αναποτρεπτους ακρωτηριασμους της αθωότητάς μας, αλλά είμαστε αναγκασμένοι μαζί τους να πορευόμαστε και να συνεχίσουμε στη στράτα της ζωής , προχωρώντας σ' αυτή και συνοδευόμενοι απο την μάταιοτητα της...χρονια με την χρονιά ...μέρα με τη μέρα ...ώρα με την ώρα ...στιγμή με την στιγμή ...
Κάθε παιδική αθωότητά μας είναι μια ποιότητα την οποία βιώσαμε, είναι χαρά που νιώσαμε, είναι στιγμή με την οποία συνυπήρξαμε...
Είναι μια τέχνη στην οποία κάποτε εντρυφήσαμε....
Η μνήμη του σώματος και του πνεύματος δεν μπορεί να παραχαρασσεται εξολοκλήρου.
Πάντα κάτι μένει έστω και ξεθωριασμενο, αδυνατισμένο, θολό κι ασαφές...
Παραμένει στην ευχέρειά μας να του δώσουμε την ευκαιρία να αναδυθεί, να επανορθωθει, να αναγεννηθεί!
