Μεσα στην γενικοτερη απαξια και συγχυση των ανθρωπινων πεπραγμενων και σχεσεων,η μοναξια του ανθρωπου λαμβανει ολοενα και ογκοδεστερες διαστασεις,ενισχυει και διαφοροποιει τα ποιοτικα της στοιχεια,στην καθε περιπτωση και τελικα κοντευει να γινει ενα δυσαρεστο,απανθρωπο και φυσικα απευφκταιο κατεστημενο και γεγονος που στιγματιζει δραματικα καθε πτυχη της ανθρωπινης δραστηριοτητας.
Ο καθενας απο μας ,σε καποιον εσωτερικο του διαλογο,θα εχει αναρρωτηθει καποια στιγμη ποιους και ποσους ανθρωπους εχει πραγματικα και ουσιαστικα διπλα του ,ποσοι ανθρωποι απο αυτους που συναντα στη ζωη του ερχονται και παρερχονται διχως να δημιουργηθει κανενος ειδους σχεση αλλα και ποιοι ειναι εκεινοι οι συνδετικοι δεσμοι και τα χαρακτηριστικα που θα θελαμε να εχει ενας συναθρωπος μας για να ενταχθει εστω και για καποιο διαστημα στον κυκλο που κανουμε παρεα,συντροφια,δεσμο και τελικα ποσοι ειναι αυτοι που υπολογιζουμε και μας υπολογιζουν οτι εχουμε και θα δωσουμε την υποστηριξη μας σε μια στιγμη που θα το χρειαστουμε.
Το αντιφατικο σε αυτη την πραγματικοτητα ειναι οτι ενω περιτρυγιριζομαστε καθημερινα απο πολλους ανθρωπους και σε διαφορα πλαισια,λειπει εκεινη η μαγικα συγκολιτικη ουσια,η ανταλλαγη των συναισθηματων και των σκεψεων,οχι απαραιτητως και συμπτωση αποψεων,που θα μας κανει να ομολογησουμε οτι υπολογιζουμε σε μερικους ανθρωπους και τους δινουμε την δυνατοτητα να υπολογιζουν και αυτοι σε μας.
Ειναι χαρακτηριστικο οτι στις κατακλυσμιαιες εξελιξεις της τελευταιας δεκαετιας,ο ανθρωπος εχει κλειστει σαν στρειδι στον εαυτο του,ο φοβος που εχει διασπαρει παντου τον εχει κανει ολο και πιο επιφυλακτικο και αμυντικο στις σχεσεις του.
Και φυσικα αυτο που περιγραφω παραπανω μονο φυσιολογικο δεν ειναι,αλλα τα πραγματα αποκτουν μια πιο βαρυνουσα και δυσανεκτικη σημασια οταν προκειται για ανθρωπους οι οποιοι δεν μπορουν να ειναι-η δεν τους επιτρεπεται- ολοκληρωτικα αυτονομοι, ενεκα καποιων ιδιαιτεροτητων,ειδικων αναγκων και δυσκολιων που ετυχε να αντιμετωπιζουν,η μπορει να ειναι εγκλειστοι ηθελημενα η μη σε περιορισμενο περιβαλλον,ηλικιωμενοι,ασθενεις,μοναχικοι,πιο εσωστρεφεις,ακομη και πιο ντροπαλοι.
Κι ενω ολοι σαν ανθρωποτητα συνομολογουμε την σπουδαιοτητα του”σχετιζεσθαι”στην αναπτυξη μας και την εξελιξη μας,στις περιπτωσεις που συνανθρωποι μας ειτε για να ξεπερασουν καποια φυσικα η μη εμποδια στον χωρο,ειτε στην επικοινωνια,στην κινηση,ειτε μπορει να ζουν με καποια ιδιαιτεροτητα η ειδικη αναγκη και συνθηκη,δεν ειμαστε αρκετα ωριμοι οχι να τους κατηγοριοποιησουμε και συμφωνα με αυτην την ιδιαιτεροτητα τους να τους ενταξουμε στο ανθρωπινα συντροφικο δικτυο μας,αλλα ουτε να διευκολυνουμε τις συνθηκες εκεινες με βαση τις οποιες ο κοινωνικος και ανθρωπινος τους κυκλος θα μπορεσει να αναπτυχθει με ισες ευκαιριες και με ισοτιμες εφαρμογες.
Ετσι ειτε μιλαμε για Αμεα ,ειτε για ανθρωπους πιο μοναχικους,ειτε για πιο ηλικιωμενους και ανθρωπους χωρις μεγαλο οικογενειακο και συγγενικο κυκλο η κοινωνια των συνανθρωπων και των συγκατοικων σε μια πολη δεν τους προσφερει συχνα η και καθολου την δυνατοτητα της συντροφικοτητας ,της παρεας,της κοινης τελως παντων υπαρξης σε στιγμες πιο χαλαρες και εμπιστευτικες.Ουτε καν της απλης και ανεξοδης διευκολυνσης προσβασης,επικοινωνιας και συμμετοχης σε απλα και κοινες για ολους δραστηριότητες
Οι κοινωνικες υπηρεσιες κανουν την οποια δουλεια κανουν,οι επαγγελματιες του ειδους και αυτοι την δουλεια τους αλλα μενει ενα δυσεπιλυτο και κακοτροπο κενο που μας υπενθυμιζει βασανιστικα την κοινωνια της απανθρωπιας στην οποια ολοι μας συμμετεχουμε.
Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι ολοι ανεξαιρετως οι ανθρωποι εχουμε αναγκη απ ολους... Αλλα ενταξει αυτο ακουγεται αρκετα ονειροπολο και μερικως ανεδαφικο τουλαχιστον για τις σημερινές κοινωνικες συνισταμενες.
Η εμπειρια μου ειναι οτι, οταν οι ανθρωποι,εστω επηρεαζομενοι απο καποιες συνθηκες και ψευδεπιγραφες αναγκες, δυσκολευονται να φερθουν με χαρακτηριστικα που τους οριζουν σαν τετοιους(σαν ανθρωπους),τοτε ερχονται τα ζωα να αποδειξουν για αλλη μια φορα πως ειναι ισαξιος και πληρεστερος σε πολλα συγκατοικος μας και φυσικα ισοτιμος και ισαξιος σε αυτον τον πλανητη.
Για να γινω πιο σαφης και συγκεκριμενος.ειναι τεραστιο το πληθος και των παραδειγματων αλλα και των ερευνων τα τελευταια χρονια που μας υποδυκνυουν οτι οι φιλοι μας τα ζωα με την αυξημενη ενσυναισθηση τους μας εκπλησουν ολο και πιο θεαματικα και φανερα οταν βρισκουν τροπους,λυσεις,διαθετουν ιδιοτητες και κανουν πραξεις οι οποιες εχουν εκπληκτικα θετικα αποτελεσματα και θεραπευτικες συμπεριφορες που αναπληρωνουν πληρως την ανθρωπινη απουσια και εξουδετερωνουν επαρκως την ανθρωπινη αδιαφορια.
Τα ζωα με την αδολη ,ανιδιοτελη,ευγενικη και αδιακοπη αγαπη που προσφερουν στον ανθρωπο οτι περισσοτερο μπορουν με ελαχιστα να ζητουν σαν ανταλλαγμα και με το βασικοτερο μας υπενθυμιζουν με τον πλεον κατηγορηματικο τροπο πως μπορει να μην εχουν το ελλογο και νοητικο περιεχομενο που σαν ανθρωπο εμεις νομιζουμε πως μονοπωλουμε,ομως το συναισθηματικο τους περιεχομενο ειναι σαφεστατα πολυδιαστατο και πολυποικιλο.Και κατι αλλο:οσο νοητικο υποβαθρο εχουν θα το χρησιμοποιησουν χωριςνα προσπαθησουν με δολιο τροπο να βλαψουν τον διπλανο τους.
Με την τρυφεροτητα τους,την συντροφικοτητα τους,την χαρα,την ηρεμια,την χαλαρωση και την παιχνιδιαρικη διαθεση τους μας χαριζουν ευχαριστες στιγμες και μια ανανεωμενη διαθεση για χαρα και ζωη πιο ζωντανη και γνησια,πιο ξεγνοιαστη.
Στους ανθρωπους που ανηκουν σε καποιες ειδικες κατηγοριες βεβαια, μπορει να χαρισουν πολυ περισσοτερα και να αποδειχτουν οι πιο ωφελιμοι και χρησιμοι απο καθε αποψη φιλοι και βοηθοι,αλλα πιο ενδελεχως θα τα περιγραψω στο επομενο μερος του αρθρου μου.
Το παραδειγμα τους ειναι σε πολλες περιπτωσεις πολυ χρησιμο να γινει κτημα των ανθρωπων σε πολλες καταστασεις και να μας αλλαξει τον τροπο σκεψης.
Ετσι συνοπτικα κι ενδεικτικα θα αναφερω μερικες:οσες φορες και να πεσουν η δεν καταφερουν κατι συνεχιζουν να προσπαθουν διχως να απογοητευονται ,θα ξανασηκωθουν και θα επαναλαβουν ακουραστα το εγχειρη μας τους.Μας διδασκουν την επιμονη ,την καρτερικοτητα και την γενικοτερη δυναμη που χρησιμοποιουν προκειμενου να πετυχουν τον στοχο τους.
Βασικο τους και ξεχωριστο τους προσον ειναι οτι δεν διακατεχονται απο εγωισμο και δεν κρατουν απωθημενα και θυμο για πολυ αφου μπορουν να συγχωρεσουν καθε μη επιτρεπτη συμπεριφορα μας και μας ξαναγαπουν και εμπιστευονται με την ιδια δυναμη και το ιδιο αδολα και ανιδιοτελως .
Μπορουν να μας υπερασπιστουν σε οποιαδηποτε συνθηκη χωρις να εξετασουν τις δυνατοτητες η τα μεγεθη του αντιπαλου,αφου ο μονος τους γνομωνας ειναι η ακαιρεοτητα μας και η υπερασπιση μας,ανεξαρτητα απο τι μπορει και τι δεν μπορει...τους φτανει οτι το θελουν και θα θυσιαστουν για να το προσπαθησουν.
Η πιστη τους σε πολλες περιπτωσεις εχει μεινει παροιμιωδης και μπορουμε να θυμιθουμε τετοια παραδειγματα απο την αρχαιοτητα ,με τον σκυλο του Οδυσσεα και το αλογο του Μεγα Αλεξανδρου μεχρι και τωρινα του Χατσικο και του Λουκανικου.
Με την γλυκια τους παρουσια μας συμπαρασερνουν σε μια πιο χαρουμενη διαθεση και με τον δικο τους τροπο μας προτρεπουν να φανουμε λιγακι πιο ζωντανοι και δεκτικοι προς τον συνανθρωπο μας αφου μας ωθουν να χαριζουμε πιο ευγλωτα και ξεκαθαρα τα συναισθηματα μας και ωφειλουμε να δειχνουμε περισσοτερη κατανοηση εκει που χρειαζεται. Πανω τους προβαλουμε και καθρεφτιζουμε την αγαπη που θα θελαμε να παρουμε και που αδικα σε καποιες περπτωσεις δεν μας προσφερεται και παρατηρωντας αυτους τους φιλους μας να προσπαθουμε ολο και περισσοτερο να αναδειξουμε τον καλυτερο μας εαυτο.
Ειναι σιγουρα οι μοναδικοι μας φιλοι που ποτε δεν θα μας κρινουν,ουτε αποδοκιμασουν σε καμια μας ενεργεια,μας δινουν καθε ελευθερια επιλογης και θα μας παρηγορισουν σε καθε περιπτωση που τα πραγματα δεν πηγαν ετσι οπως τα ειχαμε υπολογισει η υποθεσει.
Δεν μπορω να ξερω γιατι συμβαινει,αλλα μερικα ζωα και ιδιως ο σκυλος,εχουν μια σαφη προτιμηση και προσκολληση στον αδικημενο,τον κουρασμενο, τον ταλαιπωρημενο και αγωνιστη συνανθρωπο μας.
Πιθανον να το εχει αποκτησει αυτο το ενστικτο απο την καθημερινη του επαφη με την δυσκολια,την μοναξια με την οποια ερχεται συχνα σε επαφη και την απογοητευση που αντιμετωπιζει στις περισσοτερες των περιπτωσεων.
Πρεπει να γνωριζουν τι θα πει πονος,εγκαταλειψη ,κακοποιηση.παραμεληση,κακουχιες,λυπη και θλιψη...αλλιως δεν εξηγειται πως μπορει να διδαξει με τις πραξεις του ηθος και ανθρωπια,οταν κανει παρεα στους ηλικιωμενους που τα παιδια τους τους εχουν παρατησει σε καποιο ιδρυμα,οταν συντροφευουν τους αρρωστους συγγενεις μας που μενουν σε καποιο ξενωνα,οταν κανουν παρεα και διευκολυνουν στο δρομο και στην βαδιση το φιλο μας που ειναι με ανθρωπος ειδικες αναγκες και που εχουμε καιρο να τον δουμε,οταν ζεσταινεικαι ζεσταινεται απο τον αγνωστο η γνωστο αστεγο οταν περναμε αδιαφορα απο μπροστα του.
Ακομη θα ειναι διπλα στον χτεσινο μας φιλο,που τωρα εχασε το κοινωνικο του εκτοπισμα και στατους ,την κοινωνικη και οικονομικη του επιφανεια και εμεις δεν θα εχουμε κανεναν λογο να τον χαιρετισουμε,μπορει ακομη και να ντραπουμε για το τι θα πουν οι αλλοι,που θα μας δουν... αυτος ομως,ο σκυλος,το ζωντανο,θα περπατα διπλα του πιστα και συντροφικα.
Ισως γιατι ξερει τι θα πει αχαριστια,τι ειναι δοτικοτητα,τι σημαινει μοναξια...
Συνεχιζεται....
* Τα ζώα μοιράζονται με εμάς το προνόμιο να έχουν ψυχή!(η ρηση ανηκει στον Πυθαγόρα)