"Η υπεκφυγη και αρνηση βιωσης των αρνητικων συναισθηματων μας, οδηγει σε ανυπολογιστους κινδυνους".
Οπως πολυ καλα ολοι μας εχουμε καταλαβει,η ζωη μας, μονο ροδινα μονοδιαστατη και βατη δεν μπορει να χαρακτηριστει.
Ενα πληθος απο εκφρασεις και καταστασεις ,που διεγειρουν μεσα μας ξεχωριστες μορφες βηματων και συναισθηματων αποτελουν αντιδρασεις,σε οσα ζουμε καθημερινα και γι αυτο ειναι ενα κομματι του εαυτου μας.
Δεν ειναι δυνατον και δεν μπορουμε να τα απαρνηθουμε και ετσι πολλες φορες υποδυομαστε οτι δεν συμβαινουν προσπαθωντας να αποφύγουμε το αίσθημα του δυσαρεστου που τα συνοδευουν.
Σαν ανθρωπινο ειδος εχουμε μαθει να αποδεχομαστε και να καλωσοριζουμε μονο τα θετικα συναισθηματα,της ηρεμιας,της επιτυχιας,της χαρας,της ευτυχιας και αλλων ευχαριστων καταστασεων, ενω ενας αμυντικος και μαθημενα απωθητικος μηχανισμός μας κανει να αποφευγουμε να συμβιβαστουμε (και γιατι οχι να επωφεληθουμε) του γεγονοτος οτι η θλιψη,ο θυμος,το αγχος,η στεναχωρια ειναι δικα μας συναισθηματα και γι αυτο κομματια της ζωής μας.
Ομως ειναι ακριβως έτσι?
Καταρχην, το να αρνουμαστε καποιο αρνητικο συναισθημα,που εκδηλωνεται μεσα
μας,ειναι σαν να αποφευγουμε να αποδεχτουμε εξ ολοκληρου τον ιδιο μας τον εαυτο,σε ολες τις εμφανισεις,πλευρες και εκφρασεις του.
Διαιρουμε δηλαδη αυταρχικα και εγωιστικα τον ψυχισμο μας,τον διχοτομουμε και προσπαθουμε αυταρεσκα και μονοδιαστατα ,να ζησουμε καθε πτυχη και καθε κομματι της πραγματικοτητας που συμβαινει εκτος μας,αλλα κυριως εντος μας,μονο οταν αυτο ειναι ευχαριστο και δεν μας αναστατωνει.
Ενδιδοντας σε μια αλλη λογικη και αποδεχομενοι εναν αλλο διχοτομημενο και επιλεκτικα απονευρωμενο ψυχισμο, αρνουμαστε να ζησουμε καθε τι μη θετικο και μη επιθυμητο σαν συναισθημα που μπορει να αισθανθουμε.
Θα μπορουσαμε,δρωντας διαφορετικα, να το αγκαλιασουμε σαν αναποσπαστο μερος του εαυτου μας που ειναι και να δουμε με ποιον καταλληλο χειρισμο θα μπορουσε να μας δωσει τα καλυτερα αποτελεσματα.
Η μη αποδοχη και κυριως το κουκουλωμα και ο στρουθοκαμηλισμος στα ανεπιθυμητα συναισθηματα μας,μονο μεγαλυτερες οδυνες μπορει να μας προσφερει και να μας προξενήσει.
Κι αυτο γιατι ,οσο και εντατικη να ειναι η προσπαθεια μας,να πετυχουμε κατι τετοιο,δηλαδή να απωθησουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα,εξ ορισμου και εκ των προτερων ,θα αποτυχουμε...μιας και τα συναισθηματα ειναι σαν το νερο ... εχουν δημιουργηθει για να ειναι ελευθερα... τον δρομο για την ελευθερια τους,δηλαδη την εκφραση τους , δεν μπορουμε να την σταματησουμε....(οπως και το νερο ,θα βρουνε το δρομο να απελευθερωθουν και να φανερωθουν),οσα εμποδια και αν τους βαζουμε εμεις οι ανθρωποι! Ειναι ικανα να υπερνικησουν καθε εμποδιο και να δημιουργησουν οποιαδηποτε διακλαδωση στην πορεια τους ,ωστε να βγουνε στο φως-να φανερωθουν...τιποτα δεν μπορει να τα σταματησει.
Γι ατι και τα δυο εχουν καποια ομοια χαρακτηριστικα: εχουν ροη(που σημαινει εχουν πριν και
Αυτα ειναι τα χαρακτηριστικα τους που αναδυονται με την απαραιτητη,απαρέγκλιτη και ασυμβιβαστη πορεια προς την εμφανιση τους!
Ετσι στα συναισθηματα,οσο και αν προσπαθησουμε με διαφορους τροπους και μεθοδους να τους απαγορευσουμε την εμφανιση,φοβουμενοι την οποια αρνητικότητα τους και ξεγελωντας ταχα τον εαυτο μας , το ιδιο μας το σωμα θα τα αναδειξει με δυσαρεστο και οδυνηρο πολλες φορες τροπο.
Η εξωτερικευση αυτη μπορει να γινει με διαφορους τροπους,αλλοτε πιο ηπιους, με πονοκεφαλους και δερματικα προβληματα,και αλλοτε με πολυ πιο δυσαρεστες και σοβαρες οργανικες παθησεις,οπως τα αυτοανοσα νοσηματα.
Οσο περισσοτερο συναισθηματικο φορτιο εχει φορτωθει και εχει μεινει ανεκφραστο και για οσο μεγαλυτερο διαστημα εχει θαφτει και εγκλωβιστει ,τοσο πιο σφοδρο θα ειναι το ξεσπασμα του και τοσο πιο επωδυνη θα ειναι η εκφραση τους.
Με μια σημαντικη διαφορά: η πορεια τους θα ειναι αντιστροφη,δεν θα ειναι πια απο μεσα προς τα εξω αλλα θα στραφουν προς τα μεσα, επιτηθεμενα εντος μας και εναντιον μας.
Η συμφιλιωση και η αποδοχη των αρνητικων μας συναισθηματων ειναι μια κυριαρχη και πολυτιμη διαδικασια , που εκτος του οτι ειναι επιθυμητή,απο καποια στιγμη και μετα μπορει με σωστους χειρισμους να αποδειχτει και ιδιαιτερα επωφελής και χρησιμη για τον ανθρωπο. Ο χειρισμος τους ειναι αυτος που σηματοδοτει την αρνητικοτητα ή την εποικοδομητικη εκβαση που θα παρουν αυτα με την πραγμάτωσή τους.
Ετσι μπορουμε χαρακτηριστικά να πουμε οτι ο θυμος μας ειδοποιει οταν καποιο συναισθημα μας,εχει καταπατηθει ή οτι καποια αναγκη μας ζητα επιτακτικα την καλυψη και την αποκατασταση της.
Ο φοβος ειναι εκεινο το συναισθημα που κινητοποιει τις αμυνες μας και δυνητικα μας προστατευει απο κινδυνους που ελοχευουν και μπορει να μας πιασουν απροετοιμαστους. Επισης το αγχος και η λυπη εν γενει ,ειναι συναισθηματα που μας προκαλουν και μας προσκαλουν σε μια εγρηγορση του εαυτου μας,με στοχο την αλλαγη και την κινητοποιηση για μεγαλυτερη και πιο εντατικη προσπαθεια.
Το συνολο των ενοχικων συναισθημάτων ,που καποιες φορες μας κατακλυζουν με αισθηματα ντροπης και απαξιωσης του εαυτου μας,φανερα μας παρακινουν, σε μια πιο ενδελεχη αξιολογηση των κινησεων μας, μια πιο αυστηρη αυτοκριτικη με στοχο παντα την αυτοβελτιωση και την προσπαθεια προσπορισμου μιας πιο πλατιας αυτογνωσιας και αυτοαποδοχης.
Επειδη ομως τα συναισθηματα και οι επερχομενες καταστασεις στην ζωη μας δεν ειναι ποτε ελεγχομενες,το ταμπεραμεντο και ο ιδιαιτερος χαρακτηρας μας μπορει ευκολα να <θερμανθει> επικινδυνα.
Ετσι η προτιμοτερη και γνωστικοτερη οδος οταν εχουμε να κανουμε με δυσαρεστα συναισθηματα , ειναι πρωτα να τα αναγνωρισουμε και να αποδεχτουμε,κρατωντας μια αποσταση απο αυτα. Η δραση <εν θερμω>,ειναι παντοτε καταστροφικη.
Κατοπιν της συνειδητοποιησης αυτων που συμβαινουν και αυτων που νιωθουμε,η αναζητηση των πιο ορθολογικων και λειτουργικων τροπων αποφορτισης της αρνητικης τους ενεργειας,ειναι το ζητουμενο.
Το θαψιμο,το κουκουλωμα τους αλλα και η αδρανης παρακολουθηση και τελικα παγίωσή τους αποβαινει παντοτε καταστρεπτικη.
Ειναι περα για περα ευεργετικο και θα ελεγα και φυσιολογικο το να βρισκομαστε σε συναισθηματα εναλλαγης και συνδιαλλαγης με το αρνητικο μας βημα(συναισθημα),γιατι αυτο ειναι που μας κρατα σε επαφη με τις αναγκες μας,τις προτεραιοτητες μας ,τα ορια μας και μας προστατευει απο καθε κακοτοπια!
Σαν επιμυθιο μπορουμε να σκεφτουμε ,πως ολη η ζωη μας και ολη η πλαση(ναι! μεσα μας υπαρχει μια ολοκληρη πλαση) εχει και φωτεινα και σκοτεινα και πολυχρωμα σημεια και κομματια.
Ειναι ολα δικα μας και ολα πρεπει να τα αποδεχομαστε!
Τα σκαμπανεβασματα στη ζωη μας ,ειναι σαν τις γραμμες διακυμανσεως του καρδιογραφηματος και ειναι αυτα που μας κρατανε ζωηρους και γιαυτό ζωντανους.
Οσο πιο οξυμενα ανεβοκατεβαινουν και ανομοιομορφα εξελισσονται,τοσο πιο ενδιαφερουσα και πολυχρωμη κανουν την υπαρξη μας!!!
Επειδη καθε συναισθημα με το οποιο ερχομαστε σε επαφη.εχει καποιο νοημα και σημαινει κατι για εμας,η αγνοηση του και ποσο δε μαλλον η αρνηση τους,μας καθιστα συναισθηματικα αναπηρους και ακρωτηριαζει ενα σημαντικο μερος της εσωτερικοτητας μας και της ψυχικης ισορροπιας μας και της αρμονικης εκφρασης μας.
Η ανομοιογενεια και η πολυποικιλη παλετα των συναισθηματικων χρωματισμων μας, οσο πιο αντιθετικη και εναντιωματικη ειναι στο συνολο της,τοσο πιο καλα περιγραφει ενα ολοκληρωμενο και πολυδιαστατα πλουσιο και ευφορο ψυχισμο.
Τα συναισθηματα θετικα και αρνητικα ειναι κατι το φυσικο...ειναι ο πλουτος μας.
Δεν μπορεις να αποδεχεσαι οτι υπαρχει μονο μερα και οχι νυχτα...δεν μπορεις να λες οτι υπαρχουν μονο θετικα και οχι αρνητικα...Ολα ειναι ζωη!