Συναισθηματική ασυμβατότητα..

Αν πρώτιστα δεν νιώσουμε συναισθηματικά αυτάρκεις και ολοκληρωμένοι,δύσκολα θα μπορέσουμε να συναντηθούμε σε κοινούς δρόμους και να προχωρήσουμε πλάι πλάι με έναν άλλον άνθρωπο...

Μονάχα οι άνθρωποι που τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και έχουν κατακτήσει μια συναισθηματική ωριμότητα και μια αυτονομία της υπαρξης τους, μια συναισθηματική αυτοσυμβατότητα, είναι έτοιμοι να συνυπάρξουν σε κοινά όνειρα και εφαπτόμενους στόχους! Ψυχαναλυτικά η μοναξιά συνδέεται με το τραυματικό άγχος του αποχωρισμού,σε πρώιμο στάδιο της παιδικής μας ηλικίας

Σε κάθε άλλη περίπτωση,που αρκεστούμε με κάτι ευκαιριακό και λιγότερο από αυτό που θέλουμε,εξαιτίας του φόβου μήπως μείνουμε μόνοι,δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε και αγαπήσουμε ουσιαστικά!

Μια περίοδος μοναξιάς μπορεί να είναι και μια περίοδος ανασύνταξης και προσωπικού επαναπροσδιορισμου και ευεργετικής περισυλλογής μας!

Η μοναξιά είναι η περίοδος εκείνη όπου το παρελθόν κατανοείται, οι επιθυμίες αναδύονται και το μέλλον προγραμματίζεται και οραματίζεται!

Εν τέλει όταν συμβιβάζεσαι απλά και μόνο,για να μην είσαι μόνος,στο τέλος και δεν θα είσαι ο εαυτός σου και φυσικά θα είσαι πάλι μόνος,μιας και αυτό που αγαπήθηκε δεν είσαι εσύ,αλλά ένα ομοίωμα των αναγκών σου,ένα κακέκτυπο αποτέλεσμα κοινωνικών επιτάσεων που πλέον σε ορίζουν.

Ο φόβος του να είσαι μόνος,αποτελεί το πιο σίγουρο μέσο για να γίνει κανείς υποχωρητικός και να αρκεστεί σε πολύ λιγότερα από εκείνα που πραγματικά επιθυμεί και που αξίζει να ζήσει και να γευτεί!