Πέρα από το αυτοβιογραφικό του θέματος θα θελα να προσυπογράψω με τον θαυμασμό και την εκτίμησή μου στους ανθρώπους εκείνους, γνωστούς και άγνωστους, που είτε ασυνείδητα, είτε συνειδητά και εσκεμμένα αποφασίζουν σε σοβαρά διαπροσωπικά θέματα να τολμούν να κολυμπούν στα ανοιχτά της ζωής, να ξεμακραίνουν στα βαθιά χωρίς ασφάλεια και δίχως να είναι δεμένοι στο εφεδρικό αλεξίπτωτο του εαυτού τους και ενός δομημένου και προκατασκευασμένου, εύκολα διαχειρισιμο, ανούσιου και ουσιαστικά διεκπεραιώτικου ζειν, μέσα σε αναμενόμενες συνθήκες συναισθηματικής άπνοιας! Δεν ξεμπροστιάζουν τους φόβους τους και δεν απασφαλίζουν τις τόσες μικρότητες και ανασφάλειές τους... κι ούτε θα νιώσουν την παραζάλη του δυαδικού χορού των αισθήσεων μέσα στους στεγανοποιημένους και άγονους έρωτές τους! Για τους άλλους, τους εραστές, τους υπολοίπους λοιπόν, που όσο συχνά ψυχοραγουν άλλο τόσο συχνά ανασταίνονται κι άλλο τόσο βαθιά προσεγγίζουν την πεμπτουσία της ζωής και την αθανασία τους... Ναι την αθανασία, της στιγμής, του απρόσμενου, του μοναδικού, του παντοτινού, του σημαδιού!