Γ
ια τα κόκκινα φεγγάρια που μόνο καίνε...
και που μαραζώνουν τις ψυχές μας!
Σε μια νύχτα μόνο!
Και θα τις θυμάσαι για πάντα! Που μοιάζουν σαν να περνά μια ολόκληρη ζωή, μέσα σε μια νύχτα μόνο! Για όλα εκείνα τα βράδια στα οποία, μονολογώντας έχεις πεί για όλες τις ζωές του κόσμου και για όλες τις αλήθειες για τις οποίες θυσιάστηκες... Και για τις βραδιές αυτές που όσο και να "σπρώχνεις" δεν "βγαίνουν"
με τίποτε...νιώθεις πως κάτι αρχίζει...κάτι τελειώνει...κάτι φοβάσαι... Σε κουβέντες με τον εαυτό σου ατελείωτες και σε νύχτες αξημέρωτες...
αποφασίζεις στριμωγμένος κι αποφασισμένος για το πως θα ζείς ή το πως
δεν θα ζείς!!! Όταν οι νύχτες παγώνουν! Και σύ νομίζεις ότι είναι οι τελευταίες σαν αυτές που περνάς...μην βιάζεσαι.. Θα ακολουθήσουν κι άλλες!
Σαν αυτές που θα σε κάψουν...και γιαυτό θα σε επανακάμψουν!