Στις περισσοτερες των περιπτωσεων δεν ειμαστε σε θεση να καταλαβουμε τον βαθμο της αποφασιστικης επιρροης της οποίας τυγχάνουν
οι πράξεις μας και κυρίως οι παραλείψεις της συμπεριφορας μας,σαν γονεικο ζευγαρι, στα ματια, την ψυχη και το μυαλο και γιαυτο και σε ολη την μετεπειτα ενηλικη ζωη των παιδιων μας.
Το μονο σιγουρο ειναι οτι αυτο συμβαινει!
Και μαλιστα σε πολυ μεγαλο βαθμο και γιαυτο οφειλουμε σαν γονείς να εχουμε μια- οσο το δυνατον-ευαισθητοποιημενη συμπεριφορα με γερα πατηματα αυτογνωσιας,προσωπικες αναφορες και προσαρμοσμενο τροπο κινησεων, σε οτι λεμε και οτι κανουμε. Ολο αυτο διοτι οφειλουμε να γνωριζουμε πως ειτε με τον εναν ειτε με τον αλλον τροπο, ολα ή τα περισσοτερα απο αυτα θα υιοθετήθουν και θα αποτελεσουν λαβες, εναυσματα και εφαλτηρια για την μελλοντικη “αναπαραγωγη”συμπεριφορων εκ μερους των παιδιων.
Αλλο ενα στοιχειο της γονεικης μας συμπεριφορας που ειναι σημαντικο να τονιστεί εδω ειναι, πως περα απο τις κινησεις μας, τον τροπο επικοινωνιας του ζευγαριου ,τον τροπο που αγαπιεται ή τον τροπο που δεν αγαπιεται μεταξυ του και που επικοινωνει και εκδηλωνει τα συναισθηματα του εντος της δυαδικής γονεϊκής σχέσης, εκεινο που ειναι αποφασιστικα επηρεαστικο στα ματια των παιδιων -ανεξαρτητα με το φυλο τους- ειναι οι παραλείψεις και τα επιτηδευματα στα οποια επιδίδεται και υιοθετει και αφορουν τα μεταξυ του θεματα.
Μπορουμε να παρουσιάσουμε μια πλειαδα τετοιων περιστατικων, οπου τα κενα της γονεϊκής σχέσης ή θα δημιουργήσουν μελλοντικα απωθημενα και τα παιδια θα υιοθετήσουν καποιους τροπους συμπεριφορας ειτε δυσπροσαρμοστικους, ειτε αυτοκαταστροφικους, οι οποιοι θα έλκουν αποκλειστικα την γενεση τους,την καταγωγη τους και την αιτιολογηση τους αλλα κυριως την μορφη τους,απο αναλογες συμπεριφορες του ζευγαριου και της μεταξύ τους, διατρητης σχέσης.
Κι εδω τιθεται ενα καιριο και εν πολλοις αναπαντητο ερωτημα: γιατι,αφου φερομαστε σαν το τελειο ζευγαρι και μαλιστα πολυ αγαπημενο μπροστα στα ματια των παιδιων και σε πιθανη κουβεντα με αλλους γονεις ισχυριζομαστε πως δεν υπαρχει “κανενα προβλημα σε αυτο”, κανοντας και υπερασπιζομενοι την αναγωγή στην εξωθεν καλη εικονα και την παγιωμενη και δεδομενη καθωσπρεπει συμπεριφορα, δεν εισπράττουμε τα αναλογουντα αποτελεσματα; Κανουν λαθος εκεινοι που “κοιμουνται ησυχοι” και μην εχοντας καμια ανησυχια ως προς τις συγκεκριμενες προσλαμβάνουσες των παιδιων, που αφορουν αφενός την ψυχικη τους υγεια και αφετερου την μελλοντικη ομαλη τους προσαρμοστικοτητα και ευτυχια στις αυριανες και επερχομενες σχεσεις των παιδιων με τους συντρόφους που αυτα θα επιλεξουν,δεν τροποποιούν την συμπεριφορα τους.
Πλανωνται πλανην οικτραν ,θεωρωντας οτι τα παιδια δεν αντιλαμβανονται και το παραμικρο κενο ,το παραμικρο ψηγμα δυσλειτουργιας και υποκριτικης συμπεριφορας εκ μερους των γονεων που ωραιοποιουν αυτες τις καταστασεις και πονταρουν στην εξωθεν καλη τους μαρτυρια.
Αστοχουν πιστευοντας οτι τα παιδια δεν ιχνηλατουν και οτι δεν οσφριζονται συναισθηματικα και την παραμικρη, επιτηδες πλανημενη και επιτηδευμενη συμπεριφορα εκ μερους των γονιων τους, για χαρη της
ομορφης και πλαστικοποιημενης εικονας που θελουν να βγαινει προς τα εξω. Λαθευουν επανειλημμένως,σαν θελουν να παρουσιαζουν την δηθεν αρμονια στο
ερωτικο μεταξυ τους σχετιζεσθαι και την επιφανειακη ευρωστια στην αλληλεπίδραση τους την συναισθηματικη.
Τα παιδια διαθετουν μεγαλες και τεραστιας εμβελειας κεραιες, ετσι ωστε να αντιλαμβανονται την παραμικρη μη συναδουσα και μη συμβατη συμπεριφορα,η οποια δεν ταιριαζει με την ιδανικη εικονα του “αγαπημενου ζευγαριου”. Καποιοι απο τους γονεις που τους αφορα αυτο το αρθρο αλλα και οι περισσοτεροι απο εμας με αγανακτηση και στην αποστροφη του λογου μας θα πουμε: μα καλα,αφου ολη την μερα τρεχω
και παλευω και εν τελει εξυπηρετω και με τα παραπανω ολες τους τις αναγκες και τιποτε δεν τους εχει λειψει,γιατι να εχουν και παραπονο απο πανω...
Μιλαμε για εντελως αλλο πραγμα!
Αμεσως θα σας εξηγήσω ,ποιος ειναι ο λογος που αυτο συμβαινει και γιατι σε καμια των περιπτωσεων τα παιδια δεν θελουν να εμπλακούν με ρολο ελεγκτη και “τροχονομου συναισθηματων”, ουτε φυσικα και για κανενα λογο δεν επιθυμουν να χαλασουν την ομορφη εικονα με τον μπαμπα και την μαμα αγαπημένους.
Αλλωστε μια τετοια εικονα φερουσα τα αληθινα και πραγματικα συναισθηματα αγαπης και συντροφικοτητας, τους ειναι εξοχως (οσο
δεν φανταζόμαστε) διευκολυντικη και ενισχυτικη για το δικο τους ερωτικο αυριο και στους ρολους που θα αναλαβουν στις σχεσεις τους με το άλλο φύλο.
Εδω κρυβεται ολη η επιθυμια υπαρξης ουσιαστικης και αγαπημενης σχεσης μεταξυ των γονιων τους.
Περνωντας τα πρωτα χρονια της ζωης τους και μπαινοντας στο προ εφηβικο τους σταδιο, αρχιζουν σιγα σιγα να φαντάζονται και να φαντασιώνονται και αυτα τον εαυτο τους σε παρομοια πλαισια συντροφικοτητας.Οι γονεις αθελα τους ειναι το πρωτο και πιθανα το μοναδικο αλλα σιγουρα το πιο βασικο και κυριαρχο μοντελο που εχουν αποτυπωμένο για την συνυπαρξη τους με το άλλο φύλο.
Απο κει εκμαιεύουν πληροφοριες, στασεις και χαρακτηριστικα που, αλλα θα υιοθετηθουν, αλλα θα απορριφθουν και θα αποφευχθούν αυριο, στην δικη τους δοκιμη χειραφετησης και επαφης στο δυαδικο τους γιγνεσθαι και σαν το ενα συντροφικο μελος ενος ζευγαριου.
Απο την δικη τους οικογενεια,κατα κυριο λογο,και την συμπεριφορα των γονιων τους λαμβανουν ενα πληθος πληροφοριων για το πως να συνυπαρχουν και πως φερονται τα ζευγαρια μεταξυ τους.
Και μαλιστα η ταση τους ειναι να παραδειγματίζονται και ̈φωτοτυπικα” να αφομοιωνουν,οχι τοσο απο την λεκτικη επικοινωνια του γονεικου προτυπου,οσο απο την μη λεκτικη σταση και συνδιαλλαγη τους σε θεματα συντροφικοτητας και συναισθηματικης αλληλεπιδρασης.
Χαρακτηριστικο τους επισης ειναι οτι αποφευγουν να υπακούουν σε λεκτικες και σαφεις παροτρύνσεις αλλα περισσοτερο απορροφούν ερεθισματα και αντιγραφουν συμπεριφορες απο την σιωπηλη,μη λεκτικη,πλην ομως πλουσια και ενιοτε εύγλωττη σε ερεθισματα, σταση του ζευγαριου στην μεταξυ τους τριβη.
Ετσι τα παιδια μπαινουν σε θεσεις ενηλικων,προσομοιάζουν καταστασεις και συμπεριφορες, κανουν αναγωγες ,τις αναγωγες τις κανουν επιθυμιες, διατηρουν ή καταργουν τροπους κοινης υπαρξης και επαφης.
Στην προσπαθεια τους αυτη προσπαθούν να κατανοήσουν τις ανάγκες του ενος ή του αλλου γονιου ,απαξιώνουν πεπερασμενες, ψευτικες και επιφανειακες προτροπες και σε καθε περιπτωση απορριπτουν και απαξιώνουν ηθικοπρεπεις και μεγαλοστομες ανακοινωσεις για τις εκ των προτερων δηλωμενες και διαφημισμενες ευτυχίες και τις αναχρονιστικες αντιληψεις, στο δρομο για την κατακτηση της δικης τους μελλοντικης αυτοπραγματωσης μεσω των συντροφικων σχεσεων τους.
Με ολα αυτα δεν θελω σε καμια περιπτωση να πω, πως μονο οι τελειοι γονεις -αλλωστε κατι τετοιο δεν υφισταται- ειναι πιθανο να εμφυσήσουν και να καταδείξουν στα παιδια τους τον τροπο με τον οποιο θα μπορέσουν να αγαπησουν και να αγαπηθούν!
Οχι, αλλα το κινητρο μου ειναι, εμεις οι ενήλικες προτου προχωρήσουμε σε τεκνοποίηση και
δημιουργια οικογενειας, να θεωρησουμε πως για τα παιδια ειναι πολυ περισσοτερο σημαντικο απο οσο νομιζουμε, να αγαπαμε τον/την σύντροφό μας. Και σε καμια περιπτωση να υλοποιουμε τοσο σοβαρες κινησεις και αποφασεις στην ζωη μας για λογους που δεν εχουν να κανουν καθολου με την συναισθηματικη μας ικανοτητα και ετοιμοτητα που απαιτει κατι τετοιο. Παρα μονο
για λογους κοινωνικους,”επειδη πρεπει”,για λογους που εχουν να κανουν με το “φαινεσθαι”,επειδη ετυχε η οτιδηποτε αλλο...
Και οτι η αγαπη δεν ειναι ενα μονοσημαντο πραγμα...αλλα μια ευεργετικη δραση και ενα γενεσιουργο για την ζωη συναισθημα!
Τα παιδια συνηθιζουν να καθρεφτίζουν την δικη μας συμβιωτικη ζωη (σαν ζευγαρι)στα δικα τους αυριανα ερωτικα πεπραγμενα!
Βεβαια με παρα πολλες πιθανες διαφοροποιησεις, επειδη ολο αυτο συντελειται σε συνειδητο και σε ασυνειδητο επιπεδο και εκφραζεται με διαφορους τροπους αφου επηρεαζεται και απο το υπολοιπο εξωτερικο τους περιβαλλον(οπως το αναποδο καθρεφτισμα, με το οποιο μπαινοβγαίνουν με διαφορους ρολους στις σχεσεις τους καθε φορα και παντα με ασταθεια και απερισκεψια εχοντας την γονεικη συμπεριφορα σαν μετρο αποτροπης, με το εν μερει και κατ αποκοπη καθρεφτισμα,με το οποιο διαλεγουν επιλεκτικα να αναπαράγαγουν κακες μονο συμπεριφορες καταστρεφοντας τον εαυτο τους-ηττοπαθείς και εξαρτητικες-και παρουσιαζοντας μια αυτοκαταστροφικη διαθεση σαν θυμα διχως φανερο και υπαρκτο λογο,το διαγωνιο, οπου υιοθετούν στάσεις του αντιθετου φυλου και μαλιστα με ακραια χαρακτηριστικα θελοντας να διατρανώσουν οτι τα ιδια δεν θα εχουν την συμπεριφορα που εχουν απο τους γονεις τους δει, στο πλαισιο της διαφοροποιησης τους και της αυτονομησης τους κτλ)
Παντως ενα ειναι γεγονος: αν τα παιδια αντιληφθούν και εμπεδώσουν συναισθηματα αληθινης αγαπης και νοιαξιματος μεταξυ των γονιων τους (του ενος προς τον αλλον),οχι μονο χαιρονται γι αυτο που τους συμβαινει αλλα το πιθανοτερο ειναι συνειδητα και ασυνειδητα να το προσπαθήσουν, να το ενσωματώσουν ,να το εφαρμοσουν,να το αναπαραστήσουν και να το αναπαράγουν και στην δικη τους ζωη σαν ερωτικοι συντροφοι.
Μην ξεχναμε οτι η μίμηση, ειδικα στα παιδια,ειναι ενα βασικο στοιχειο δομησης και εξελιξης της προσωπικοτητας τους, κυριως στα πρωτα χρονια της ζωης τους και οτι αυτες οι καταγραφες που κανει το παιδικο μυαλουδακι, ειναι πιθανο να ειναι και οι βασικοι αξονες της αυριανης ολοκληρωμενης ενηλικης προσωπικοτητας τους.
Το παιδικο μυαλο μοιαζει με σφουγγαρακι που μαζευει και αποσπα απο το φυσικο και αψυχο,αλλα
κυριως απο το εμψυχο και ανθρωπινο περιβαλλον του,πληροφοριες και συμπεριφορες τις οποιες συγκεντρωνει και ομαδοποιει σε μια αδιακοπη λειτουργια αυτογνωσιας και αυτοπραγματωσης.
Ειναι αληθινη η αποψη που μας αναφερει πως μονο “αν η ενωση των γονεων ειναι αληθινη, τοτε μονο τα παιδια θα γινουν ολοκληρωμενοι ανθρωποι”.
Αν υπαρξουν ή καταστουν ελλειματικα τα παιδια, ως προς την υποδοχη και την αποδοχη της αγαπης των γονιων τους αμφοτερων και δη εκεινης προερχομενης απο την μεταξυ τους(των γονιων) αγαπημενης σχεσης και συνυπαρξης, τοτε δυναται να μπουν σε μια διαδικασια να καταστρεφουν τα παντα και κυριως τον εαυτο τους, για να μην τους θυμιζουν την συναισθηματικη αναπηρια τους.
Για την οποια σιγουρα δεν ειναι αυτα υπευθυνα,αλλα δυσκολα θα απαλαχτουν απο αυτη!
