Πόσες φορές άραγε γνωρίζουμε και εκ των προτέρων είμαστε σίγουροι για την κατάληξη μιας επαφής που μπήκε και απασχολεί τη ζωή μας... Κι ενώ και τα δεδομένα τα αντικειμενικά αλλά και το σύστημα αντίληψης με τα ανάλογα εμπειρικά και καταγεγραμένα συμβάντα,μας εξωθούν σε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, εμείς επιμένουμε στην αντίθετή της! Μας είναι περίπου σαφές, ότι κάνουμε λάθος αλλά παρόλα αυτά επιμένουμε σ' αυτό! Κάτι πολύ βαθύ κι ανεξερεύνητο μέσα μας αντανακλά, βρίσκει απόκριση και απαντά σε αυτήν την πρόκληση του περιβάλλοντος και μας παρακινεί αμελλητί να εμπλακούμε μαζί του... Αλλά και η ατελής οριοθέτηση του εαυτού μας που θέλει πάντα να ξεπερνά τα παγιωμένα γιαυτόν, θα πάρουν το λόγο.. Αδιαφορώντας και υπερβαίνοντας τα υπαρκτά και τα συνήθη διαβεβαιώνουμε, άλλη μια φορά ακόμη τον εαυτό μας περί της αθανασίας του, περί της ισόβιας νεότητας του! Ποντάρουμε στο λάθος μας κι είμαστε έτοιμοι για όλα... Η ζωή αυτοαναφορικά μας συστήνεται στο σύνολο των αστοχιών μας, των επιτηδευμένων λαθών μας και των απρόσμενων πυρετών μας! Κι έτσι ξεγελάμε για λίγο το θάνατο αποθεώνοντας τη ζωή...που μας χαμογελά επικίνδυνα!!!