Πλέον δεν ματώνουν τα γόνατά σου αλλά η ψυχή σου..

Οταν πλεον αντιλαμβανεσαι οτι δεν θα ματωσουν απλα τα γονατα σου και δεν θα ερθει κανεις να σε παρηγορησει... Οταν ξερεις οτι οσοι και να σου σταθουν θα εισαι παντα μονος σου και τα αυτια σου θα ειναι κλειστα σε καθε συμπαρασταση... Οταν πονας και δεν μπορεις να δειξεις που...και κανενα χερι δεν μαλακωνει την πληγη σου...καταλαβαινεις οτι θα το ζησεις μονος σου...και το οφειλεις στον εαυτο σου!!! Ο καθενας μας εχει την δικη του τετοια στιγμη και η μοναδικοτητα της την κανει ιερη και αυστηρα προσωπικη... Το ματωμα ψυχης που πλεον σου συμβαινει εχει σε βαθος χρονου και ευεργετικα αποτελεσματα καθως η ιδια αυτοιαται, αναβιωνει και επανακαμπτει δυνατοτερη και πιο βαθια εχοντας κανει,ως οφειλε αλλωστε,τον κακοτραχαλο περιπατο της στην βολτα της ζωης σου και εχει τερματισει καταματωμενη αλλα δυνατη κι επανακαμπτουσα... Η ψυχη εχει το πολυ παραξενα και ιδιοτροπα τραγικο της, δικο της, αυτοιαντικο της χαρισμα... Οσο ματωνει...Τοσο δυναμωνει..