Δεν χωνεύεις τις λέξεις αν πρώτα δεν τις έχεις μεταβολίσει μέσα σου σε νοητικό και εμπειρικό επίπεδο...
Κι άν έχεις τρόπον τινά αφιερώσει μεγάλο κομμάτι της ζωής σου στην αγάπη σου για το γράψιμο, αυτή τη θαυμαστή συνέργεια του χεριού και της ψυχής...
Την ρέουσα και καυτή πορεία της ενέργειας που μέσα της κολυμπάς, μέσα της πνίγεσαι και μέσα της σώζεσαι! Σε πορεία που δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ουτε μέχρι που ανοίγεται σε ποιες θάλασσες, θάλασσες γνωστές αλλά και ξένες!
Που ναι ευχή και κατάρα μαζί...αλλά που έχει σαν κύριο μέλημά της την ευεργεσία, την κάθαρση , την λύτρωση!
Μέσα απο την βάσανο της αυτοέκθεσης!
Και πέρα από την θεραπευτική γεύση που ενσταλάζει εντός σου, δύναται να είναι χρήσιμη και για τους συνανθρώπους σου!
Μπορείς να μιλήσεις με το στόμα αυτών που δυσκολεύονται να τις κυοφορήσουν και να τις φερουν στο φως.
Κι εσύ καλείσε να εκφράσεις συναισθήματα που εκείνοι κωλίονται να εκφράσουν και κυρίως να τα εκθέσουν και εντός τους αλλά κυρίως ενώπιον άλλων!
Γιατί οι λέξεις είναι πέτρες...έχουν δύναμη αλλά και πονάνε αν μέσα στα χέρια σου τις σφίγγεις!
Εκτίθεσαι τροπον τινα εσύ γιαυτούς αλλά νιώθεις έντονα το κουράγιο που σου δίνουν και την δύναμη της συναίσθησης που με περισσή ευχαρίστηση σου προσφέρουν! Μιάς και ο σκοπός είναι ένας και κοινός... Να σκάψουμε όλοι μέσα μας και να δηλώσουμε την διαφορετικότητά μας με γνώμονα την αλληλοαποδοχής και πάντα προστατευμένοι υπό το ιαμστικο της ενσυναίσθησης, πλαίσιο!!!
Να εξωτερικεύσουμε τον εαυτό μας και να βγάλουμε στον ήλιο την ψυχή μας, να στεγνώσουν τα βρεγμένα, τα ταλαιπωρημενα, τα ανθρώπινα σφάλματα της, τα άπλυτά της. της...
Να την δεί το φώς και να την αναπτύξει, να την ενδυναμώσει,να την ομορφύνει!
Αλλά για να μιλήσεις για το κάδρο οφείλεις τουλάχιστον να βγαίνεις τακτικά έξω από αυτό!!! Κι ας απεικονίζει εσένα κι όλες τις άγνωστες πτυχές σου...
Ακόμη κι εκείνες που δεν βλέπεις αλλά τις νιώθεις!!!