Σε πολλά κλειστά, εξόχως προβληματικά, πλαίσια και σε πορείες και σε καταστάσεις ζωής υπάρχουν μορφές αυτοέκφρασης που είναι ικανές να μας μπλοκάρουν αλλά και να μας υποχρεώσουν να διατηρήσουμε περαιτέρω αυτό το "μπλοκάρισμα". Ούτως ή άλλως, η απεμπλοκή είναι αποκλειστικά δικό μας μέλημα και μπορεί να συμβεί μονάχα όταν αναλάβουμε την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας!
Ουσιαστικά, όταν καταστρέφεται η ζωή μας και ό,τι καλύτερο μέχρι τώρα έχουμε φτιάξει και δημιουργήσει σε αυτή, το ουσιώδες και το πλέον παραλυτικό έλλειμμά μας, είναι η ίδια η μη αποδοχή της ανάλογης ευθύνης που μας βαραίνει.
Σε όλα τα δυσάρεστα τεκταινόμενα της ύπαρξης μας,-τυχαία ή μη-περιστασιακά ή μόνιμα,την όποια ευθύνη έχουμε και που πεισματικά αρνούμαστε να δεχτούμε, αυτομάτως την προσθέτουμε σαν έναν επιπλέον παράγοντα διατήρησής τους.
Κι αυτό για έναν απλούστατο λόγο: όταν αποφεύγουμε να διατυπώσουμε ευθαρσώς και να ανακοινώσουμε σαφέστατα στον εαυτό μας, πως εμείς οι ίδιοι είμαστε οι δημιουργοί, αλλά κυρίως οι διατηρητέες των προβλημάτων μας είναι σαν να αρνούμαστε την ίδια μας την ύπαρξη. Ανθρώπινη ύπαρξη δίχως βούληση δεν υφίσταται!
Έχουμε όλοι μέσα μας την τάση και πολλές φορές προσπαθούμε να αποποιηθούμε κάθε μερίδιο ευθύνης και να αναζητούμε τις αιτίες για τις κακοτοπίες,τις ατυχίες,τις ταλαιπωρίες , τις αποτυχίες και τους γεννησιουργούς παράγοντες αυτών έξω από εμάς και σε έναν κόσμο άλλο, ξένο και εξωτερικό, τον οποίο συνεχώς αναθεματίζουμε ότι είναι αυτός που καταστρέφει τη ζωή μας.
Άλλοτε μας πλημμυρίζει με άγχος και άλλοτε μας εγκλωβίζει σε έναν αέναο τροχό δυσπραγίας και κακοτυχίας.
Επιπλέον, εκσυγχρονίζοντας αλλά και επεκτείνοντας αυτή την εφήμερα βολική δικαιολογία και αυτό-υπεκφυγή (της μη ανάληψης της ευθύνης), διατεινόμαστε ότι αυτός ο ίδιος κόσμος, ο όποιος διατηρεί συνθήκες στις οποίες δεν μπορούμε να επέμβουμε, είναι που ανανεώνει διαρκώς τα προβλήματα για λογαριασμό μας και δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε μια πιο ήρεμη και όμορφη ζωή.
Έχουμε βρει τον τέλειο ένοχο και υποδόρια όταν χρειάζεται, ενισχύουμε αυτήν μας την πεποίθηση, υπεκφεύγοντας από κάθε δικής μας πρωτοβουλία και ευθύνη!
Δεν περνά ποτέ από τη σκέψη μας, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε, κατά ένα τεράστιο τουλάχιστο ποσοστό, οι δημιουργοί των δεσμών μας και οι ιδιοκτήτες των φόβων και των ανασφαλειών της ζωής μας που την εγκλωβίζουν και με δίκη μας υπαιτιότητα την καταντούν άχαρη, άοσμη και ουσιαστικα μή ζωντανή.
Η επίγνωση που θα πρέπει να γεννηθεί μέσα από σκληρή και αδιάκοπη, πλην όμως δίκαιη, αυτοκριτική μαζί με το ζήλο για την ανάληψη της ευθύνης, απλόχερα θα μας ωθήσει στην αλλαγή και την μεταστροφή των κακώς κείμενων και δεδομένων της ζωής μας.
Ταυτόχρονα όλα μέσα μας θα προσανατολιστούν στην αποκήρυξη των καταστάσεων που μας ταλαιπωρούν και μας την καθορίζουν σαν μίζερη και ανυπόφορη.
Αναλαμβάνοντας, με την αυτοκριτική μας διάθεση άμεσα και ζωηρά παρούσα, την ευθύνη όλων όσων μας καταδυναστεύουν κάνουμε ένα τεράστιο βήμα προς την αλλαγή των δυσχερειών και των αναποτελεσματικών προσπαθειών, που δεν σταματούν να κάνουν δυσκατάβλητο το πέρασμα μας από αυτή τη ζωή.
Σύμφωνα με τα παραπάνω θα πει κανείς, πως με τέτοιες προβληματικές στην εξέλιξή τους πορείες, ότι φτάνει να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής του ο καθένας μας και το πολυπόθητο ζητούμενο της αλλαγής και της καλυτέρευσης όλων θα μας εμφανιστεί και θα μας απαλλάξει από τις δυσκολίες που μέχρι τώρα μας τρομοκρατούσαν και διέλυαν κάθε μας προσπάθεια για χαρά και πρόοδο στην ζωή μας.
Δεν είναι ακριβώς αυτό ή μάλλον δεν γίνεται ακριβώς έτσι!
Η ανάληψη των ευθυνών με την ταυτόχρονη απαλλαγή από τις δυστυχίες και η πορεία προς την πραγματοποίηση μιας προοδευτικής αλλαγής, προϋποθέτουν ένα τεράστιο απόθεμα βούλησης!
Αναντίρρητα υπάρχει μέσα σε όλους άσχετα με το πόσοι από εμάς το χρησιμοποιούμε ή το αφήνουμε ανενεργό...
Το σημαντικό ερώτημα που αμέσως τίθεται εδώ είναι πόσοι από εμάς έχουμε άραγε την δύναμη και την ελευθερία που απαιτείται για μια αποφασιστική πράξη βούλησης.
Αν και πολλοί με βεβαιότητα απαντούμε καταφατικά ,εμφανώς και εκ του αποτελέσματος κάνουμε λάθος!
Την ψευδαίσθηση της δικής μας ελευθερίας και της συνεπαγόμενης βούλησής έχουμε υπό την αληθινή κηδεμονία μας.
Κι αυτό κυρίως γιατί δεν μπορούμε επαρκώς και ικανοποιητικά να ξεχωρίσουμε την καθαρά δίκη μας βούληση από τις συνδιαμορφούμενες και ετερογενείς άλλες βουλήσεις που περιέχονται μέσα μας.
Εδώ η κρίση μας ,το ξεκαθάρισμα, η σταχυολόγηση των προτεραιοτήτων μας και η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας έχουν ρολό καταλυτικό!
Μετά από την βούληση,την κυριότερη πηγή δράσης,εξασκούμε την ελευθερία μας.Πιστεύω ότι η βούληση έχει δυο φάσεις:
O άνθρωπος εκκινεί από την επιθυμία κι έπειτα εκπληρώνει με την απόφαση(Ι.Yalom).
-Eπιθυμίες: Βασικά είμαστε ταυτόχρονα ένα νεκροταφείο δικών μας επιθυμιών και ουσιαστικά ένα εκθετήριο ξένων αλλά και ένα αποθετήριο επιθυμιών τρίτων, τους οποίους προκειμένου να ευχαριστήσουμε,τοποθετούμε τις επιθυμίες που έχουν για μας, σαν να ήτανε δικές μας!
-Αποφάσεις: Βασανιζόμαστε και δυσκολευόμαστε στο να παίρνουμε αποφάσεις. Αυτό μας συμβαίνει γιατί όταν παίρνουμε μια απόφαση ταυτόχρονα αναιρούμε μια άλλη. Μπαίνει έτσι πάλι το θέμα της δικής μας αυθεντικής βούλησης. Κάθε μια απόφαση συνιστά και μια παραίτηση από κάτι άλλο (η αγγλική λέξη με τήν λατινική ρίζα -decide-),που σημαίνει από τη μια ρίζα σε κάποια άλλη.
Οι αναφορές στην επίφαση της ελευθερίας μας και τις πράξεις της βούλησής μας συνυπάρχουν σε ένα συνηθέστατο και αγεφύρωτο χάσμα που υπάρχει, ανάμεσα στον κόσμο το δικό μας και στον κόσμο των άλλων, (τον οποίο ενίοτε και ασυνείδητα υπηρετούμε). Οι επιθυμίες μας για ψευδοσυνδέσεις ,ανούσιες και εκ των πραγμάτων αχρείαστες ενώσεις με άλλους (τρίτους), λόγω κοινωνικών επιταγών και φαινομενικών σχέσεων, μας φέρνουν αντιμέτωπους με εσωτερικές αντιμαχίες.
Πολλές φορές μας φέρνουν σε δύσκολη θέση και μας αποθαρρύνουν από την επιθυμητή ενδοπροσωπική απομόνωση μας ,δηλαδή την μοναδικότητα της ζωής και της προσωπικότητας του καθενός μας.
Αυτής που μας καθιστά ξεχωριστούς και πολλές φορές ανυποχώρητους στο να περιεχθούμε μέσα στους άλλους ή μέσα σε κοινωνικά παραδεκτά και οριοθετημένα αποδεκτά σύνολα και υποσύνολα!