Είναι ορατό πλέον ακόμη και στον πλέον ανυποψίαστο, ότι καιρό τώρα κι αμέσως μετά την καραντίνα εξελίσσεται μια σειρά βίαιων και ιδιαίτερα αποκρουστικών περιστατικών και θλιβερών γεγονότων.
Η άρση του αποκλεισμού από το τελευταίο lockdown μας έφερε κι εξακολουθεί να μας φέρνει ενώπιον βάναυσα κακοποιητικών κι απάνθρωπων συμβάντων και περιπτώσεων, τόσο ως προς την σύλληψή τους όσο και την εκτέλεσή τους.
Κεντρική και βασική συνισταμένη αυτής της ακολουθίας των απεχθών συμβάντων είναι η βία που συνοδεύεται με επιθέσεις κατά της γενετήσιας αξιοπρέπειας με τρόπο που είναι όχι απλά διαταρακτικός αλλά ολωσδιόλου αποσταθεροποιητικός, σε σημείο να καταργεί κάθε σιγουριά κι εμπιστοσύνη για τις κατακτημένες βεβαιότητες κάθε έννοιας πολιτισμού.
Από εκείνες που ορίζουν την ανθρώπινη μας υπόσταση και περιγράφουν στο ελάχιστο τους την προσδοκία και ύπαρξή μας μέσα σε στοιχειώδεις κοινωνίες και την συνύπαρξή μας μέσα σε ομάδες.
Η καραντίνα μας έφερε σε επαφή με το άλογο κομμάτι του εαυτό μας, με τους πιο δομικούς μας φόβους και τα πιο ασυνείδητα ένστικτα για την επιβίωσή μας (για τροφή, για ασφάλεια,αναπαραγωγή) και μάλιστα υπό το καθεστώς απειλής.
Με διαταρακτικό τρόπο απειλώντας αυτήν την ίδια την ύπαρξή μας.
Σαν να λέμε απέναντι στην βάση μας, στην ουσία της ικανότητάς μας για επιβίωση…
Πανταχού παρούσα η βια με το πλέον αποκρουστικό της πρόσωπο.
Εκείνο που όχι μονάχα καταδυναστεύει εκείνους που την δέχονται αλλά και που με σαδισμό ακυρώνει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και υπόσταση αυτοδιάθεσης.
Που καταργεί την ιδια την υπόσταση του θύματος…που το εκμηδενίζει…
Συνδυασμένη με σεξουαλική κακοποίηση και που δεν ισχύει μόνο τις συγκεκριμένες στιγμές αλλά σημαίνει έναν σωματικό, ψυχικό και συναισθηματικό, δια βίου τραυματισμό.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σε περιόδους αβεβαιότητας και καταστάσεις πολέμων, καταστροφών, επιδημιών τα ατομικά και δομικά ένστικτα του ανθρώπου αγγίζουν την αποκτήνωση.
Κυριαρχούν οι ατομικές και εγωιστικές μας δυνάμεις που κάνουν πιο πιθανή την επίβιωσή μας και ταυτόχρονα υποχωρούν ή και καταλύονται όλα εκείνα τα επίκτητα μεν αλλά πανθομολογούμενα στους πολιτισμούς μας στοιχεία αλληλοσεβασμού, ομαλής συμβίωσης, αλληλεγγύης και εξαϋλώνονται κατά μέρος όλες οι ικανότητές μας και οι συμβατικές υποχρεώσεις μας σαν μέλη μιας κοινωνίας
Κι αυτό γιατί όταν η επιβίωσή μας κινδυνεύει δύσκολα αποφεύγουμε την επαφή με τα πρωτόγονα και πιο εκτεθειμένα,τα γυμνά κι άλογα (χωρίς λογική) ένστικτά μας.
Αν θελήσουμε όμως να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι δεν μπορούμε να παραλείψουμε άλλη μια καθοριστική συνισταμένη…
Αν όχι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών η γυναίκα και το απωθημένο της κατάκτησής της ή η αδυναμία προσέγγισής της με ανθρωπίνως θεμιτούς και κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους της από κάποιους….
Σε έναν θανατηφόρα εκρηκτικό μείγμα με τις πατριαρχικές κι αναχρονιστικές αντιλήψεις και τα στερεοτυπικά μοτίβα με τα οποία κάποιες μανάδες ανατρέφουν τους γιούς τους την παράλογη κι αστήρικτη υποτίμηση που υφίσταται η γυναίκα επί σειρά ετών,
Η χειραφέτησή της και η κατά περίπτωση αυτονομία της που έχει κατακτηθεί δεν γίνεται δυστυχώς πάντα δεκτή και χειροτέρα ακόμη σε κομπλεξικούς άντρες κι ελλειμματικούς ανθρώπους καθρεφτίζει τα κενά και τις ελλείψεις της προσωπικοτητας τους αλλά και την άγονη και λειψή αυτοεκτίμησή τους.
Μάλιστα αυτό το φαινόμενο έχει ενσκήψει σε μεγάλο βαθμό σε κάποιες από τις «πολιτισμένες κοινότητες» τα τελευταία χρόνια κι είναι ένα σαφές δείγμα του εκφασισμού των κοινωνιών αυτών)
Τις έχει καταστήσει άθελά τους σαν τραγικές πρωταγωνίστριες αυτού του δυσοίωνου άχθους που κατατρέχει σχεδόν το σύνολο των οδυνηρών αυτών συμβάντων.
Προτού καλά καλά διαπιστώσουμε την συγκεκριμένη σκοτεινιά και ταυτοποιήσουμε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματά της, μια λαμπερή ελπίδα έρχεται αν όχι να γιάνει, τουλάχιστον να επουλώσει προς στιγμήν αυτήν την πληγή.
Η κοπέλα, η σερβιτόρα που δεν λογάριασε κι ούτε φοβήθηκε κανέναν και τίποτε έσωσε και την συγκεκριμένη κοπέλα ή και η γυναίκα που μέρες πριν το μοιραίο τηλεφώνησε στην αστυνομία να επιληφθούν για την ενδοοικογενειακή βία που δεν είχε εν τέλει την ευτυχή κατάληξη που θα θέλαμε μας σώνει σαν ανθρώπινο είδος και δείχνει το δρόμο σε όλους μας σαν κοινωνία.
Ξεγύμνωσε την επιτηδευμένη άγνοιά μας και την εθελούσια τυφλότητά μας ξεσκεπάζοντας την απάνθρωπη αδιαφορία μας…
Δείχνοντας μας την λύση, την διέξοδο από τον ολέθριο αυτό δρόμο….
Με την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο προς τον συνάνθρωπό μας και με τον αλτρουισμό που έδειξε δίχως να υπολογίσει ή να σκεφτεί τι «δουλειά έχω εγώ σε αυτό»…έσωσε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία!
Είναι η ελπίδα που φέγγει και που φωτίζει τα σκοτάδια μας σαν κοινωνία….Η εκκωφαντική απάντηση σε όσους δεν είδαν ή δεν άκουσαν….ο αντίλογος στην υποκριτική αδιαφορία μας και την ανυπόστατη στενομυαλιά μας ότι δεν συμβαίνει στο σπίτι μας.