Όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς για το περίφημο “Σύνδρομο της Στοκχόλμης”
Το σύνδρομο πήρε το όνομά του μετά από μια ληστεία σε μια τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας το 1973 οπου οι όμηροι άρχίζαν και έτρεφαν συναισθήματα συμπάθειας και αγάπης προς τους απαγωγείς τους.
Τι συμβαινει σε αυτή η κατάσταση και πότε και πως εμφανίζεται;
Και ποια η συνάφεια του με τις παρούσες στην Ελλάδα πολιτικές εξελίξεις?
Το θύμα ενω γνωρίζει το αδιέξοδο της κατάστασης που θα δημιουργηθεί στο μέλλον του, φτάνει σε σημείο να ενδιαφέρεται ή ακόμη και να αγαπάει τον θύτη του!
Σε κανονικές συνθήκες και λογικά κάτι τέτοιο θα έμοιαζε τρελό,παράλογο και το θυμα θα έπρεπε κανονικά να μισεί τον θύτη του για τον πόνο που του έχει προκαλέσει και είναι πάλι μπροστά του!
Παρόλα αυτά εμπιστεύεται πάλι τον “θύτη του”!
Στην πραγματικότητα είναι ενός είδους ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός, με τον οποίο το άτομο, το θύμα, επιλέγει ασυνείδητα προφανώς, να αναπτύξει μια συναισθηματική προσκόλληση και να διαλέξει να παραμείνει πιστός στον ιδιο του τον θύτη του.
Συνήθως οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης έχουν συμπτώματα παρόμοια με τους ανθρώπους που υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), όπως εφιάλτες,δυσκολία συγκέντρωσης,σύγχυση,αυξημένη δυσπιστία και δυσάρεστες αναδρομές στο παρελθόν.
Ότι δηλαδή πέρασε η πλειοψηφία των Ελλήνων την περίοδο των μνημονίων.
Αλλωστε οι τεράστιες καταστροφές που χτύπησαν τον πυρήνα του ανθρωπισμού στην Ελλάδα των μνημονίων κατι που δεν άφησε ασυγκίνητους τους ψυχοεπιστήμονες και τους πολιτικούς αναλυτές όλου του κόσμου,οι οποίοι έκαναν λόγο, πως στην μνημονιακή πολιτικο-οικονομική ιστορία της Ελλάδας υπάρχουν σαφείς συγκρίσεις και ταυτίσεις με την ψυχοπαθολογία που αναπτύσσεται με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Είναι σαφές ότι στα χρόνια της μνημονιακής Ελλάδας πολλοί μας τραυματιστήκαμε και ηθικά και σωματικά και ψυχολογικά και οτι η ζωή μας δέχτηκε αναμφισβήτητα ένα πλήγμα καίριο...
Απο αυτά που μας σημαδεύουν για μια ολόκληρη ζωή! Και την δική μας και των παιδιών μας! Μπορούμε έτσι εύκολα να εξηγήσουμε κατα κάποιο τρόπο την πρόσφατη αυτοκαταστροφική εκλογική συμπεριφορά του Ελληνικού λαού επιλέγοντας τους ίδιους τους θύτες του!
Κι έναν άνθρωπο που είναι ταυτισμένος με απολύσεις,διώξεις υπαλλήλων,δίχως ίχνος αλληλέγγυας στάσης προς τους πιο αδύναμους.
Που εμφορείται απο τις όχι και τόσο ανθρωπιστικές επιταγές του φανατικού και άκαμπτου,σκληρού νεοφιλελευθερισμού.
Όπως και στο σύνδρομο της Στοκχόλμης το θύμα αποσυνδέεται από το τεράστιο και υπαρκτό προσωπικό του άγχος για επιβίωση που νιώθει και μην έχοντας πλήρη και καθαρή συνείδηση της κατάστασής του, αρχίζει να συμφωνεί με τις απόψεις και θέσεις του θύτη και να υιοθετεί
ορισμένες πτυχές, ιδέες της δικής του προσωπικότητας,αν και αυτές αντιτίθεται ολοφάνερα στα δικα του συμφεροντα!
Με τον τρόπο αυτό το θύμα νομιζει πως αρχίζει να μαθαίνει πώς να κατευνάσει και να ευχαριστήσει τον θύτη, ώστε να εξασφαλίσει μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση, μιας και μοιραία έχει υιοθετήσει κι αποδεχτεί όλα τα χαρακτηριστικά του θύματος
Μετά από λίγο το θύμα θα αρχίσει να συνειδητοποιεί ψευδως ότι ο θύτης του έχει όμοια χαρακτηριστικά και ανάγκες με τον ίδιο και θα φτάσει στο σημείο να αρχίσει να βλέπει το θύτη του ως μικρότερη απειλή από αυτή που στην αρχη πίστευε.
Είναι μια προσπάθεια του να εγκαταστήσει μαζί του δεσμό και να προκαλέσει τον οίκτο του. Το θύμα σε μια τετοια περίπτωση μπορεί να αγνοήσει ακόμη και τις δικές του ανάγκες.
Είναι μάλιστα πολύ σύνηθες σε κάποιες περιπτώσεις του Συνδρόμου της Στοκχόλμης, το θύμα να αισθάνεται ότι η όλη κατάσταση που βιώνει οφείλεται σε δικό του σφάλμα.
Κι αυτό θαρρώ είναι ολοφάνερο στις παρούσες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες!
Ενίοτε το θύμα αναγνωρίζει την προσωπική και αντικειμενική αδυναμία να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση αφού υπάρχουν οικονομικές υποχρεώσεις, δυσβάσταχτα χρέη, ή και αστάθεια στην ζωή του, σε τέτοιο σημείο που δεν μπορεί να επιβιώσει από μόνο του.
Και γι αυτό βρίσκει διέξοδο στην “αγκαλιά του θύτη”!!!