Έγινε ενημέρωση: 8 Φεβ
Παράξενο όν ο άνθρωπος...
Κάνει τα πάντα για να περιορίσει τον εαυτό του χτίζοντας τοίχους, σφραγίζοντας παράθυρα, κλειδώνοντας πόρτες κι έπειτα διαμαρτύρεται κι επαναστατεί γιατί λέει πώς τον φυλάκισαν...
Αποφεύγει να νιώθει, τρομάζει και φοβάται να αγαπά ,ταράζεται με κάθε έρωτα που ταρακουνά το άνευρο,το ανικητοποιημένο και γερά κι εθελούσια τσιμεντωμένο, συναίσθημά του...
Επιθυμεί να τακτοποιεί όπως όπως σε κουτάκια αυτά που ποθεί και γιαυτά που αισθάνεται δυνατά και κάνει χαρτιά και υπογράφει συμβόλαια για να υποσχεθεί την διαχρονικότητα των συναισθημάτων του...
Θέλει συνεχώς και πάσει θυσία να σιγουρέψει και να περιορίσει το τι και ποιόν θα αγαπά...
Γράφει ύμνους και ποιήματα για την κατάκτηση της ελευθερίας, κραυγάζει σε στιχάκια και με σαχλοτράγουδα εξωραιζει τον πόνο του για αγάπες ενεκπλήρωτες για ανόητες καψούρες και πίνει ατελείωτα οινοπνεύματαγια να γιορτάσει την σκλαβιά του...
Τι άλλο να κάνει άλλωστε...
Και σαν του λες πέτα...είσαι ελεύθερος, γυρίζει και ξαναβολεύεται στα λίγα τετραγωνικά της ρουτινιασμένης σιγουρίας του…και στης καρδιάς του το τακτοποιημένο κοιμητήριο...
Ονειρεύεται συνεχώς τόπους μακρινούς και άγνωστους να φύγει, να ελευθερωθεί αλλά εξακολουθεί να επιλέγει μέρη και στόχους γνωστούς και κοντινούς γιατί βολεύει…τα τετριμένα του ονείρατα ν αλέσει στο μπλεντερ της καθημερινότητας και κάποιας διεθνούς συνομωσίας, μιας οικονομικής κρίσης….
Έχει κι εκεί γνωστούς με όμοια παθήματα για να θρηνεί τον κουρασμένο νεανικό του ορίζοντα…για να σεξουαλιστεί και να αποδείξει στην άμοιρη συντροφία του πως δεν έχει χάσει, δεν εχει ματαιωθεί κι οτι μπορεί να ξανασυσταθεί….
Και κυρίως χωρίς να αυτολογοκριθεί!
Φυσικά και δεν τον νοιάζει αν πληγώσει σ αυτό του το διάβα του….μιας και το να πληγωθεί δεν «παίζει»….Πιότερο απο τούτο που χει στον εαυτό του προδώσει ,τίποτε δεν μπορεί περισσότερο να τον πονά…
Εκεί θα μπορέσει πιο απενοχοποιημένα να επαναληφθεί...να μυρηκάσει τα ξεφτισμένα όνειρά του, να δικαιολογηθεί σαν παράπλευρη απώλεια κάποιας διεθνούς σκακιέρας!
Πιθανά και να νιώσει πως επιβραβεύεται απο την παρτενέρ του σαν απόμαχος,σαν εκείνος που τα έδωσε όλα,σαν να γύρισε λαβωμένος απο το μέτωπο….
Μόνο σαν σαλτάρει μια μέρα από τον φράχτη της καθημερινότητάς του….γκρεμίσει την περίφραξη της πραγματικότητάς του, καβαλίσει τα όνειρά του….
Κι ας γρατσουνιστεί στου νου το συρματόπλεγμα κι ας ματώσει...
Και να συρθεί τεντώνοντας όλο του το είναι....
Να δώσει γκάζι στης ψυχής τα πάθη...
Μακροβούτι στου νου του τ αβαθή…
Να δώσει χάρη κι ομορφιά στης καρδιάς του το πέταγμα... Αν δεν φοβηθεί να ανοιχτεί σε πέλαγα και δεν κιοτέψει να σκαρφαλώσει σε απότομες κορφές που δεν θα του δίνουν καμία ασφάλεια και ουδένα βόλεμα...
Εκεί θα παλέψει με τον εαυτό του, εκεί θα δει τις αντοχές του, το απόθεμα ελευθερίας που του έχει μείνει και το θάρρος που του αναλογεί μέσα απο τον συντελεστή σκλαβιάς που έχει αφομοιώσει και που μέσα σε αυτόν έχει εν πολλοίς αφομοιωθεί!
Να δώσει την μεγάλη μάχη!
Αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερό του αντίπαλο…
Τον αβάσταχτο κριτή του…
Και να τολμήσει να είναι ο εαυτός του!
ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!!