Δεν χωνεύεις τις λέξεις αν πρώτα δεν τις έχεις μεταβολίσει μέσα σου σε νοητικό και εμπειρικό,πρακτικό επίπεδο... Κι άν έχεις τρόπον τινά αφιερώσει μεγάλο κομμάτι της ζωής σου στην αγάπη σου για το γράψιμο, αυτή τη θαυμαστή συνέργεια του χεριού και της ψυχής... Την ρέουσα και καυτή πορεία της ενέργειας που μέσα της κολυμπάς, μέσα της πνίγεσαι και μέσα της σώζεσαι! Σε πορεία που δεν γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε μέχρι που ανοίγεται σε ποιές θάλασσες, θάλασσες γνωστές αλλά και ξένες! Που ναι ευχή και κατάρα μαζί...αλλά που έχει σαν κύριο μέλημά της την ευεργεσία, την κάθαρση , την λύτρωση! Και την σωτηρία μέσα απο διαδρομές κοφτερες και πυρακτωμενες... Μέσα απο την βάσανο της αυτοέκθεσης! Και πέρα από την θεραπευτική γεύση που θα ενσταλάζει εντός σου, δύναται να είναι χρήσιμη και για τους συνανθρώπους σου! Μπορείς να μιλήσεις με το στόμα αυτών που δυσκολεύονται να τις κυοφορήσουν υπομονετικά και με πείσμα νεαρού με μεγάλη πείρα! Και κυρίως απεχθάνονται να τις φέρουν στο φως... Είναι λέξεις με ντροπή,με πόθο,με λάθη,με ευχές,με έκτακτες στιγμές... Κι έτσι εσύ καλείσε να εκφράσεις συναισθήματα που εκείνοι κωλίονται να εκφράσουν και κυρίως διστάζουν να τα νιώσουν ξανά να τα εκθέσουν και εντός τους αλλά κυρίως ενώπιον άλλων! Γιατί οι λέξεις είναι πέτρες...έχουν δύναμη αλλά και πονάνε αν μέσα στα χέρια σου τις σφίγγεις! Εκτίθεσαι τρόπον τινά εσύ γιαυτούς αλλά νιώθεις έντονα, κι ας βασανίζεται κι αγκομαχάς παίρνεις το κουράγιο που σου δίνουν οι ίδιοι και την δύναμη της συναίσθησης που με περισσή ευχαρίστηση σου προσφέρουν! Επωμίζεται το άλγος και το ψυχικό βάρος τους για καποιες στιγμές αλλά και ομορφαίνεις με την ανακούφιση που μαζί τους μοιράζεσαι... Μιάς και ο σκοπός είναι ένας και κοινός...
Να σκάψουμε όλοι μέσα μας και να δηλώσουμε την διαφορετικότητά μας με γνώμονα την αλληλοαποδοχής και πάντα προστατευμένοι υπό το ιαματικό της ενσυναίσθησης, πλαίσιο!!! Να εξωτερικεύσουμε τον εαυτό μας και να βγάλουμε στον ήλιο την ψυχή μας, να στεγνώσουν τα βρεγμένα, τα ταλαιπωρημένα, τα ανθρώπινα σφάλματά της, τα άπλυτά της σύντομης και πεπερασμένης ζωής μας... Να την δεί το φώς του ήλιου και να την αναπτύξει, να την ενδυναμώσει,να την ομορφύνει! Να την ξανει στιγμιαία γοητευτική ... Αλλά για να μιλήσεις για το κάδρο οφείλεις τουλάχιστον να βγαίνεις τακτικά έξω από αυτό!!!
Κι ας απεικονίζει εσένα κι όλες τις άγνωστες πτυχές σου... Ακόμη κι εκείνες που δεν βλέπεις αλλά κυρίως εκείνες νιώθεις!!!