Αρπάξεις το παιδί μέσα απ´τα χέρια της πραγματικότητάς σου!

Θέλεις και το ποθείς πραγματικά να δραπετεύεις όσο πιο συχνά μπορείς απο τις υποχρεώσεις και τις επιταγές που η πραγματικότητά σου, σου έχει επιβάλλει...

Τολμάς να ονειρεύεσαι τις ανοιχτές θάλασσες, να αναπνέεις στα κλεφτά στιγμές ευτυχίας, να μην κυριεύεσαι απο τις ανάγκες σου, να ακουμπάς με τρέμουλο αγωνίας και χαράς εκείνο που έχεις ερωτευτεί...

Σε φευγαλέες σκέψεις γίνεσαι γενναίος, στις μεγάλες σου στιγμές παριστάνεις τον σπουδαίο, στα λουλούδια βλέπεις την ελπίδα σου να σε φωνάζει...και στο κλείσιμο των ματιών σου αποσύρεσαι μοιραία νικημένος απο την ίδια, την απτόητή σου σκέψη...

Χαμογελάς με την ίδια όψη που θα λυπόσουν, γιατί τίποτε δεν σε λυπεί και τίποτε δεν κάνει να χαίρεσαι...

Κι όταν οργίζεσαι με κάτι άσχετο το μόνο που σκέφτεσαι είναι, πως θα μπορέσεις ν´ αρπάξεις το παιδί και να το βγάλεις μέσα απ´ τα χέρια της πραγματικότητάς σου!!