Το τι πραγματικά μας συμβαίνει και το τι πραγματικά θέλουμε είναι συχνά αποκύημα των πιο βαθιών και ριζωμένων επιδιώξεών μας... Το ερώτημα είναι αν αυτές στην πραγματικότητα ανήκουν εξ ολοκλήρου σε εμάς τους ίδιους!!! Το ορίζουμε αποκλειστικά όμως εμείς; Και κατά πόσο ποσοστικοποιημενα ενεργούμε υπέρ αυτών; Κατά πόσο έχουμε συνείδηση προερχόμενη απο τον βυθό της του αλήθειας μας; Και ατενίζει τον προσωπικό μας ορίζοντα; Γιατί το να σχεδιάζουμε χωρίς πραγματικά να το θέλουμε και καθώς δεν είμαστε ολοκληρωτικά δοσμένοι σε κάτι δίχως διακαώς να το επιθυμούμε με πάθος, τόλμη κι αυταπάρνηση, είναι κάτι που θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια μας την δηλωμένη θέλησή μας! Τον πυρήνα του εαυτού μας!!! Μόνο όταν η καρδιά δονείται απο επιθυμία, η σκέψη κυοφορεί, πάλλεται και συγκινείται...κι η ψυχή μας αγάλλεται στη δύναμη της πραγμάτωσης του... Τότε και μόνο τότε τολμάμε για κάτι!
Ολόκληρος ο εαυτός μας, αυτός που ξέρουμε κι αυτός που δεν ξέρουμε, μεταμορφώνεται σε ένα συμπαγές πυρακτωμενο θέλω, ικανό να λυγίσει μια σειρά απο φόβους καίγοντας όλες τις ανασφάλειες μας! Η ολόψυχη αφοσίωσή μας, η κατατεθημενη έκφραση ψυχής συμπικνώνει τις ανώτερες των δυνατοτήτων μας... Αιμορραγει σε καυτούς ποταμούς βούλησης και σαρωτικους εν δυνάμει κόλπους ευτυχίας! Η σκέψη μας φέρνει πιο κοντά τον στόχο και η τόλμη είναι αυτή που την κάνει να αψηφά κάθε δήθεν ανυπέρβλητο εμπόδιο και την όποια ευκαιριακή δυσκολία! Όταν τολμήσεις να θελήσεις όλα μπορείς να τα καταφέρεις!!! Απλά μας μαθαίνουν να μην τολμάμε, να μην δινόμαστε σε ότι αγαπάμε.. Κι εμείς δειλοί και άβουλοι ροκανίζουμε σιγά σιγά την τόλμη μας να θέλουμε, την παιδική μας ένταση να ζούμε κι όχι απλά να υπάρχουμε"!!! Την τόλμη μας να ζούμε κατά το δοκούν μισούν πιο πολύ από όλα!!!