Σε πόσα όνειρα δεν έδωσες αναβολή προς χάριν ενός αόριστου και μετέωρα φτιαγμένου αύριο...

Πόσες όμορφες στιγμές δεν δολοφόνησες εν ψυχρώ με την προσδοκία μιας αβέβαιης κι ανόητης σιγουριάς...

Σε πόσα σαθρά βάραθρα δεν ονειρεύτηκες τον εαυτό σου που έπεσαν με το πρώτο σου κιόλας ταρακούνημα...

Πόσα χαμόγελα δεν έσβησαν βίαια από τα χείλη σου, όταν πίστεψες σε ανθρώπους ψεύτικος κι έβαλες στόχους επιφανειακους...

Με πόσο συναισθηματικό make up κάλυψες τις οργές σου και τις λύπες σου αρνούμενος την αλήθεια των δακρύων σου ...

Σε πόσα χαμόγελα ανταποκριθηκες με σιωπή γιατί σου φάνηκε φτιαχτό το περιεχόμενό τους....

Σε ποιες ομορφιές έστρεψες αλλού το βλέμμα σου και έκανες ότι δεν τις βλέπεις....

Για πόσες επιτυχίες σου δεν πανηγύρισες όπως τους ταίριαζε ενώ ταυτόχρονα "αποθέωσες" τις εφημερίες ήττες σου...

Πόσες στάσεις κατέβηκες νωρίτερα ενώ είχες προορισμό έναν όμορφο και γοητευτικό τερματισμό...

Σε πόσα ταξίδια του νου ήσουν ασυνεπής και σε πόσες πλοηγήσεις της καρδιάς αναίτια δειλιασες...

Σε πόσους φόβους είπες υποτακτικα ναι και σε πόσους αντιμιλησες με θάρρος...

Για ποιανων τη χάρη αρνήθηκες την δική σου δύναμη παραχωρώντας τους χώρο να δείξουν τα ελάχιστα που διέθεταν...

Πόσα θέλω σου κατηγορηγορησες σαν υπερφίαλα και είπες πως τάχα δεν θα ήταν σωστό να προχωρήσεις...

Πόσα σ αγαπώ απέφυγες να εκστομίσεις επιδυκνκυοντας την φοβική ψυχική σου ακινησία και με θράσος προτίμησες την βολή σου...

Σε ποσά ραντεβού τελικά δεν πήγες και πόσα άλλα ανέβαλες για να προσεγγίσεις μια βαλτωμενη σιγουριά...

Πόσα ανθρωπόμορφα κενά τα γεμίσεις με ψυχή και πόσες ψυχές σου έμειναν κενές...

Πόσα πετάγματα αρνήθηκες προφασιζομενος υψοφοβία και πόσες αναβολές έδωσες σε παρόμοιες πτήσεις σου...

Σε πόσα πάρτυ δεν ήσουν εκεί, ενώ ο ενθουσιασμός σε είχε κατακλύσει και η χαρά σε καρτερούσε υπομονετικά....

Σε πόσα σχέδια που με έμπνευση δημιούργησες τελικά πήρες πίσω την καρδιά τους και την φωτιά που ο ιδιος είχες ανάψει...

Σε πόσες περιπτώσεις δεν δήλωσες "απώλεια ψυχής", ενώ δεν διστασες να απολογηθείς χωρίς να υπάρχει λόγος...

Επανηλειμενως ζήτησες κι έψαχνες απεγνωσμένα αφορμές γιατί στην πραγματικότητα σου λείπαν οι αιτίες...

Επικαλέστηκες πολλές φορές ψέματα αφού δεν είχες το θάρρος να φωνάξεις την αλήθεια...

Σε πόσες γιορτές σου δεν έκατσες μέσα και μελαγχολικά έπεσες νωρίς για ύπνο...

Πόσα χαμόγελα παγώσες σκεπτόμενος τις αντιδράσεις και τις συνέπειες από αδιάφορους τρίτους...

Σε πόσες ζητωκραυγές σου δεν έκλεισες τον ήχο και σε πόσες χαρές σου δεν καθήλωσες το χοροπήδημά σου...

ΕΝ ΤΈΛΕΙ ΓΙΑ ΠΟΣΟΥΣ ΖΕΙΣ... ΚΑΙ ΠΟΣΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ;