Αυτή η μέρα δεν αφορά μονάχα την υπενθύμιση για τα ΑμεΑ, αλλά αφορά τον προβληματισμό μας για τη δική μας κοινωνική αναπηρία .
Σε καμιά περίπτωση και λόγω θέσεως και λόγω φύσεως δεν είμαι απο τους ανθρώπους που επενδύουν και πιστεύουν σε ’’παγκόσμιες ημερες’’ και αλλες τετοιες ’’καταναλωτικες ευαισθησίες’’που όχι μόνο δεν συνηγορούν στο να σκεφτόμαστε τους συνανθρώπους μας με αναπηρία ,όπως τη συγκεκριμένη μέρα ,αλλα αποτελούν και άλλοθι και αποποίηση των ευθυνών για τις υπόλοιπες 365 ημέρες.
Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς μας υπενθυμίζει η συγκεκριμένη ημέρα . ’Η μάλλον εχω καταλάβει τι πράγμα σημαίνει για μας αυτή η υπενθύμιση: είναι για την
εγωκεντρική συμπεριφορά μας ,τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνουμε ή και ανεχόμαστε να υπάρχουν τα πεζοδρόμια μας,τον τρόπο που παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας,τα δήθεν συμπονετικα μας βλέμματα στο δρόμο ,την υπεροχή μας να μπορούμε να έχουμε ανεμπόδιστη πρόσβαση σε οποιαδήποτε εκπαιδευτική ή ψυχαγωγική δραστηριότητα .
Το οτι μπορούμε κατά τους καλοκαιρινούς μήνες να απολαύσουμε τον ήλιο και τη θάλασσα σε αντίθεση με αυτούς τους ανθρώπους που μια μέρα σαν σήμερα, υποτίθεται οτι σκεφτόμαστε , και που δεν μπορούν να συμμετέχουν με ισότιμο τρόπο ούτε σε εξετάσεις εκπαιδευτικες ,ούτε μπορούν στην πλειονότητα των περιπτώσεων να απολαύσουν τον καφέ ή το φαγητό τους σε έναν τόπο της αρεσκείας τους.
Είναι αυτοί που χρειάζεται να κάνουν ένα είδος off road για να πάνε καθημερινά στη δουλειά τους ή σε μια βόλτα και γενικά η μετακίνησή τους μοιάζει περισσότερο με survivor διαδρομή.
Αναφερόμαστε σε εκείνους που σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις αρεσκομαστε να φωτογραφιζομαστε μαζί τους δίχως να τους ρωτάμε αν το επιθυμούν , μιας και εμείς πρέπει να κάνουμε πασιφανές το προοδευτικό και ανθρωπιστικό μας προφίλ...
Έτσι λοιπόν το κοινωνικό μοντέλο για την αναπηρία του οποίου ειμαι ένθερμος υποστηρικτής ,τοποθετεί την αναπηρία όχι στα ανίκανα και μη λειτουργικά σώματα, αλλά στα στείρα, μονοσήμαντα μυαλά και σε ενα απαγορευτικό και καταπιεστικο περιβάλλον ! Πολλοί περιορισμοί που επιβάλλονται σε άτομα με αναπηρία δεν αποτελούν φυσική ή και αναπόφευκτη συνέπεια της όποιας ανικανότητας τους ,αλλά ειναι προϊόν ενός κοινωνικού περιβάλλοντος που αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να λάβει υπ' οψην του τα συγκεκριμένα άτομα.
Disability people international: ”η απώλεια ή ο περιορισμός των ευκαιριών για συμμετοχή στην κοινωνική ζωή της κοινότητας σε ισότιμη βάση με τους άλλους λόγω φυσικών ή κοινωνικών φραγμων”. Η αναπηρία είναι μια αναμενόμενη περιπτωση της ανθρώπινης ποικιλομορφιας... Αυτοί οι συνανθρωποι μας δεν μπορεί να είναι ”αντικείμενα” φιλανθρωπίας αλλά “υποκείμενα” με δικαιώματα. Λαμβάνοντας αυτά υπ οψην η δυσλειτουργια ειναι μια ιατρική κατάσταση που οδηγεί στην αναπηρία ενω η αναπηρία είναι το αποτέλεσμα αλληλεπιδρασης μεταξύ των ανθρώπων που ζούνε με δυσλειτουργιες και εμπόδια στο φυσικο6, συμπεριφορικο, επικοινωνιακο και κοινωνικό περιβάλλον. Το σχολείο αναπαράγει αυτην την κοινωνική κατασκευή της αναπηρίας μεσα απο το γνωσιοκεντρικο του χαρακτήρα τις μεθόδους διδασκαλίας και αξιολόγησης μέσα απο τις αντιλήψεις και τις αποσπασματικες γνώσεις των εκπαιδευτικων ,ακόμη και μέσα απο την μορφή των κτιριακων του υποδομών .
Ακόμη και στην περίπτωση ατόμων με αναπηρία ,έστω και αν παραξενευτουν μερικοί , ισχύει η διαφοροποίηση λόγω της κοινωνικής και οικονομικής άνεσης .
Ακόμα και μέσα απο το φύλο ή τη φυλή ή την κοινωνική τάξη και τις δυνατότητες τους μπορεί να συμβαίνουν μεγαλύτεροι αποκλεισμοί στις ζωές αυτών των ανθρώπων .
Όσο πιο χαμηλά τοποθετούνται στην κοινωνική ιεραρχία ,τοσο λιγότερη αυτονομία αποκτούν και λιγότερες ευκαιρίες πρόσβασης και ανάπτυξης απολαμβάνουν και τόσο περισσότερο έλεγχο και λιγότερο σεβασμό έχουν στη ζωή τους εισπράττουν.
Όλοι εμείς οι μη ΑμεΑ διεξαγουμε απέναντί τους ενα σύνολο προβολών, μιας και πέρα απο τα καθημερινά και λειτουργικά προβλήματά τους,τους χρησιμοποιούμε ενίοτε και για τις θεολογικες και φιλοσοφικές μας αναζητήσεις.
Έτσι εκτός απο το να τους κλείσουμε σε κάποια κλινική με αποτέλεσμα τον”κοινωνικό “τους θάνατο ή να τους λυπομαστε στην καθημερινότητα και να τους περιθωριοποιουμε ,να τους στιγματιζουμε και να τους γεμίζουμε ταμπέλες με διαγνώσεις και χαρακτηριστικά μειονεξίας ,η αισθανόμενοι ντροπή για αυτούς , ψάχνουμε μεταφυσικά γιατί συνέβη αυτό σε αυτόν ή σε εμάς (αν έχουμε κάποιο συγγενή ΑμεΑ ),ή οτι μας τιμωρεί ο Θεός και μας δοκιμάζει ,ακόμη και οταν φροντίζουμε και νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους αυτούς το αναγουμε σε θεϊκή επιταγή και εισιτήριό μας για τον παράδεισο και εξαγνισμό της ψυχής μας.