Στο σημερινο μου σημειωμα θα ασχοληθω με την ιδιαιτερη εκεινη κοινωνικη ομαδα,που εχει πλεον διαβει την πορεια του μεγαλυτερου μερους της ζωης τους και εν μερει πλεον σε απομαχια. Κοιτουν πισω με νοσταλγια μια πλειαδα αναμνησεων του παρελθοντος και με ευχες συντροφευουν το δικο μας μελλον.
Μιλω για τους ηλικιωμενους ανθρωπους,τους γεροντες και τις γεροντισσες,που μεγαλωσαν,αναθρεψαν και στηριξαν ολους εμας,δινοντας μας οσα περισσοτερα και ποιοτικοτερα εφοδια και προοπτικες μπορουσαν,ετσι ωστε να μας εξασφαλισουν ενα οσο το δυνατον ευνοικοτερο και ευτυχεστερο μελλον. Τωρα καθως η αδυσωπητη του χρονου φθορα επιβουλευεται την αρτιοτητα των κινήσεών τους και την ενεργητικοτητα τους….Του χρονου η επιδραση εχει χαραξει τα προσωπα τους,η δυναμη τους η σωματικη εχει αισθητα μειωθει και ο οριζοντας του μελλοντος ειναι κατι οριοθετημενα κι επερχομενα ορατο.
Μεχρι τοτε ομως αν ειναι ενα πραγμα που οφειλουμε στους γονεις,παππουδες,θειους και γενικα σε ολους τους ηλικιωμενους του περιβαλλοντος μας, ειναι η αποδοση της τιμης για οσα εκαναν και ο σεβασμος μας, στην καθημερινοτητα και λεκτικα σαφεστατα εκφρασμενη, που θα κανει λιγο πιο υποφερτη την πιθανη ανημπορια και θα τους δινει δυναμη στο να κανει ευκολοτερη την διεκπαιρεωση ακομη και των πιο απλων πραγματων της καθημερινης ζωης.
Οπως και να το κανουμε αυτος ο κοσμος δεν ειναι φιλικα φτιαγμενος προς τους ηλικιωμενους συμπολιτες μας!
Διχως καμια διαθεση συμψηφισμων, περι της καλοσυνης και δοτικοτητας των ηλικιωμενων συλληβδην, ομως πολλοι απο αυτους εχουν δωσει ολη την την ψυχη τους,αποθεματα προσπαθειων και ζωτικων συνθηκώναπο τον ευτο τους ,για να επιτρεψουν σε εμας, τις νεοτερες γενιες να ζουμε μια πιο ελευθερη,συνετη,ανετη και πιθανα δημιουργικοτερη ζωη.
Δια ολους αυτους τους λογους, οι απομαχοι της ζωης ειναι ανεπιτρεπτο να βρισκονται <πεταμενοι>και <στιβαγμενοι> σε βρωμικα και αθλια γηροκομεια και,χωρους θλιβερους που απο μονοι τους συνθλιβουν και καταστρατηγουν καθε εννοια ανθρωπινης αξιοπρεπειας και τιμης. Σαν τα <παλια μας παιχνιδια> ή βιβλια που δεν τα κακομεταχειριζομαστε και ουτε τα πεταμε σε βρωμικες αποθηκες,μολις δεν ειναι πλεον χρησιμα για εμας,φερουν ομως μεσα τους ενα σπανιο και πολυτιμο συναισθηματικα αξιακο φορτιο,που ειναι ξεχωριστα μοναδικο στον καθεναν απο εμας.
Ειναι προσωπα που αναφορικα μας θυμιζουν στιγμες εντονες και συνδυαζονται με σταθμους κρισιμους και αποφασιστικους στη ζωη μας.
Με στιγμές και σκηνές ανεπανάληπτες και ζωογονα καταλυτικες για την επιδραση που δημιούργησαν στην ζωη μας και την εξέλιξη της μετεπειτα πορειας μας.
Η ζωη ολων των ανθρωπων ευκολα μπορει να αναπαρασταθει σαν κυκλος, ο οποιος καταληγει απο εκει που ξεκινησε.
Ετσι οι γερόντοι και οι γερόντισσες μοιαζουν με μικρα παιδια στην συμπεριφορα και γιαυτο αναλογη θα πρεπει να ειναι και η δικη μας συμπεριφορα απεναντι τους. Οφειλουμε στη δυση της ζωης τους ,να τους εξασφαλισουμε την αξιοπρεπεια τους,το ζεστο τους φαγητο,τις ανθρωπινες συνθηκες καθαριότητας αλλα και με ζεστασια οχι μονο στην θερμοκρασια του χωρου που ζουν, αλλα κυριως τη θέρμη στο συναισθημα και το νοιαξιμο στον τροπο που τους μιλαμε,τους φερομαστε,τους αγκαλιάζουμε.
Η περιθαλψη και τα φαρμακα τους ειναι κατι που ο πολιτισμος μας οφειλει να τους παρεχει και να τους προσφερει αδιακριτως και ,διχως να λαμβανει υπ οψην τις συνταξεις ,τα ενσημα ή ασφαλιστικους τομεις ,αφου ολα αυτα ειναι μεν οργανωμενα σε μια ευνοουμενη πολιτεια,λιγο ομως εχουν να κανουν με το συναισθημα και την ψυχικη και ευπρεπη λογοδοσια ,που πρεπει να καθοριζει την συμπεριφορα μας απεναντι τους.
Εχει τυχει να εργαστω πολλα χρονια με ηλικιωμενους ανθρωπους και με ανθρωπους που εχουν την συναισθηση οτι η ζωη τους,η επιγεια,βρισκεται στη δυση της.
Τιποτα δεν θεωρουν πιο σημαντικο,απο την συντροφικοτητα και την παρεα μας,μιας και η μοναξια τους σκοτωνει.
Ο καλος λογος που ειναι βαλσαμο για τις ψυχες τους και η ευγενεια και ο σεβασμος προς το προσωπο τους,τους χαροποιει ιδιαιτερως ,αφου αισθανονται οτι τον αξιζουν ως <τιτλο τιμης>,για οσα στη ζωη τους επραξαν.
Η απαξιωση,το παραπεταμα,η αποτομη συμπεριφορα,οι προσβολες για τις σωματικες εξασθενήσεις τους συνθλιβει,μιας και αισθανονται οπως τα αλογα που τα <σκοτωνουν οταν γερασουν>!!!
Η συνδιαλλαγη μαζι τους ,στους περισσοτερους απο εμας,μπορει να μοιαζει χαμενος χρονος….και ομως δεν ειναι ετσι. Μια συμβουλη ,μια νουθεσια,μια ιστορια που θα μας πουν ειναι ισως ενα εξαισιο και ουσιαστικο διδαγμα για τον περαστικο και εφημερο τροπο ζωης και ποιοτητας του πεπερασμενου βιου μας. Τελολογικα και νομοτελειακα ,,ολοι θα ερθουμε στην θεση τους και χωρις να το θελουμε θα εκστομισουμε αυτο,που τωρα θεωρουμε τετριμμενο και βαρετο να ακουμε.<Εκει που εισαι ημουνα και,εκει που ειμαι θα ερθεις>.!!!
Αποκρουστικη η εικονα, ενος κατα επιφαση πολιτισμου ,που κρυβει,καταχωνιαζει και αδιαφορει για τα παλιοτερα και πλεον ενενεργα μελη της. Εξαλλου,στον σημερινό κοσμο,εδω και χρονια τωρα πανθομολογουμενη ειναι η ταση του δυτικου μας πολιτισμου για την <ενεργο γηρανση>,μια διαδικασια ή ενας τροπος σκεψης και δρασης που υπαγορευει οτι η ζωη δεν τελειωνει,παρα με την εκπνοη και της τελευταιας ανασας. και που με ειδικες μεθοδους και συγκεκριμένες τακτικές οχι μονο δεν προσθετει χρονια στη ζωη,αλλα ζωη στα χρονια!!!.
Το να νιωθει ο ηλικιωμενος οχι μονάχα σεβασμιος αλλα και ικανος και χρησιμος σε καποια πραγματα,ειναι αυτο που τον κρατα ουσιαστικα ζωντανο,συμμετοχικα ενεργο και βιωματικα ικανο.
Το νοιαξιμο, η προσοχη,η εξυπηρετηση αναγκων και ευπαθειων βρισκεται στον πυρηνα του πολιτισμου μας ,που περασε και ανθισε και απο τα δικα τους χερια,για να παραδωθει σημερα σε μας,ετσι ωστε να τον παμε παρακατω και να τον εξελιξουμε.
Το σωμα μπορει να γερνα και να το δειχνει με τα σημαδια του,η ψυχη ομως μπορει να νιωθει νεα και σε πιο μεγαλες ηλικιακες ομαδες,αναζητωντας την χαρα,την τρυφεροτητα και την συγκινηση που ισως δεν καταφερε να νιωσει σε νεωτερη ηλικια.
Απο μια φιλελευθερα κοινωνιολογικη αποψη και συμφωνα με τις παρουσες συνθηκες και ιδεολογηματα,οι ηλικιωμενοι ενεκα οτι δεν παραγουν ,με οικονομικους ορους,θεωρουνται περιττοι. Με την ταχυτατη εξελιξη της τεχνολογιας,εχουν μεινει πολυ πισω ,ακομη και σε απλες δεξιοτητες που τρεχουν με απιστευτα ταχεις ρυθμους και διαμορφωνουν ραγδαίες αλλαγες που τους καταστουν ανενεργούς σε πολλα πεδια και καταστασεις. Η αποσυρση απο την κοινωνικη ζωη, ειναι ενα ειδος μικρου και αργου θανατου, που απομονωνει τους ανθρωπους απο την αλληλεπιδραση και την επικοινωνια με τους αλλους.Κυριολεκτικα τους σκοτωνει και εξουδετερωνει καθε θεληση και ενέργεια συμμετοχής στη ζωη,εστω και στις πλεον απλες εκφάνσεις της.
Οπως και να το κανουμε-πλην ορισμενων εξαιρεσεων-ειναι γλυκια η ζωη,αποφαινονται ολοι οι ηλικιωμένοι . Η κοινωνικη και προνοιακη πολιτικη με τις δομες της,μπορει να δημιουργησει συνεκτικους δεσμους με τις νεωτερες γενιες ,να εντατικοποιησει την συνυπαρξη τους και να ενδυναμωσει το νοημα στη ζωη των ηλικιωμενων.
Οτι και να λεγεται και οτι και να εχει βελτιωθει,οι συνθηκες στα γηροκομεια(ιδιωτικα ή δημοσια),προσωπικα το θεωρω ως μια βιαιη πραξη εγκλεισμου,που παροτι που συνηθιζεται σε μεγάλο βαθμο, απεχει μακραν απο τις προσωπικες μου πεποιθησεις και επιλογες.(ως ανθρωπος και ως επαγγελματιας). Λογιζω σαν μια απο τις πιο μεστες και επωφελεις μου εμπειριες, μια διωρη κουβεντα που ειχα με εναν σεβασμιο γεροντα,κατω απο τον πλατανο του χωριου μου ενα καλοκαιρινο βραδακι. Οπως και οι ευχες που με περισση θετικη ενέργεια και πιστη σου προσφερουν στο ξεπροβοδισμα που σου κανουν, αυτες οι κλασσικες και ιερες φυσιογνωμίες με το τσεμπερι, της γιαγιας του χωριου! Η σοφια, η εμπειρια,η δοτικοτητα και οι γνωσεις,που με αγαπη και καλοσυνη μου μετεδωσε ηταν ,δωρο ανεκτιμητο!!!
Ο σεβασμος στους ηλικιωμενους ειναι σεβασμος στις ριζες μας,που οσο και αν εμεις αναπτυχθουμε,πρεπει να τις εχουμε συνεχεια κατα νου μας,μιας και χαρη σε αυτες γινομαστε δυνατοτεροι και διακλαδωνουμε την ανθισ μας σε ολο και περισσοτερα και πιο συνθετα κλαδια!
.