Παρατηρειτε μεσα στην ζωη και στην κουβεντα περι συλλογικης σκεψης,μια πληρη ασυνεννοησία,μια ιδιοτροπη και εγωκεντρικη συμπεριφορα και σκεψη στον καθεναν απο εμας, λες και δεν μπορουμε να συναντηθουμε στο παραμικρο,απομακρυνομενοι απο καθε ειδους συγχρωτισμο και συντονισμο εστω και στο κατ ελαχιστον.

Μια μικρη βαβελ που δεν αποτελειται μοναχα απο προσωπικα συμφεροντα που απομονώνουν τους ανθρωπους και τις σκεψεις τους, κανοντας τους να πραττουν και να σκεφτονται μονοπλευρα και εγωκεντρικα και με συμπεριφορες που υπαγορευονται και που προικοδοτουν τον μονοπλευρο προσανατολισμο τους, προς το δικο τους αυστηρα οφελος. Ειναι οτι δεν δεχομαστε επ ουδενί να μπουμε ο “ενας στην σκεψη του αλλου”,ουτε ειμαστε διατεθειμενοι να κατανοησουμε το παραμικρο απο μια αντιθετη ή ακομη εστω διαφορετικη σταση και σκεψη απο την δικη μας.

Συνηθίζουμε να ειμαστε οι μοναδικοι κατοχοι της μιας και μονης αληθειας. Δεν ανεχόμαστε πλεον,ουτε καν να διανοηθουμε, ουτε να υποθεσουμε στο κατ ελαχιστον, οτι δεν ειμαστε κατι λιγοτερο απο τους ελαχιστους και τους κρατούντες της αληθινης διαστασης των πραγματων.

Μεσα σε αυτο το πλαισιο και στην κοινωνικη μας βαβελ, μεσα στην οποια επιβιωνουμε,ισα που ανεχόμαστε -και αυτο οχι παντα με ανεση- την υπαρξη του αλλου σαν ον ανθρωπινο και διαφορετικο απο εμας, με αλλη σκεψη, ξεχωριστα βιωματα και τροπο συλλογισμου ,αλλο πλανο ζωης,αντιληψης και εν γενει αλλη νοοτροπια.

Μια δευτερη ομως και λιγο πιο διαλλακτική ματια, μπορει να μας πείσει πως ακομη και οταν οι ζωες καποιων μας μοιάζουν και φαινονται πανομοιοτυπες ή τουλαχιστον αρκετα ιδιες σε σχεση με καποιες βασικες συνισταμενες ,-ποτε δεν μπορουμε να ισχυριστούμε πως δυο ή παραπανω ανθρωποι μεταξυ τους αντιλαμβάνονται τα πραγματα, την ζωη και τον κοσμο με τον ιδιο ακριβως τροπο.

Και πως θα ηταν αλλωστε αυτο δυνατον, αφου απο την στιγμη που γεννιομαστε -και ισως και πιο νωρις- ενα σωρο μεταβλητες και προσδιοριστικα για την μετέπειτα ζωή μας στοιχεια και χαρακτηριστικα ή και τυχαια γεγονοτα ειναι ικανα να μας επηρεάσουν και να μας κανουν, αυτο που λεμε και τελικα ειμαστε, μοναδικα και ανεπαναληπτα οντα με μια ξεχωριστη ζωη και με διαφορετικη και υποκειμενικη αντιληψη αλλα και προσληψη του κοσμου. Βεβαια ειναι συνηθες σαν ανθρωπινα οντα να προσεταιριζομαστε την μια και μοναδικη αληθεια που δεν ειναι αλλη παρα αυτη που εμεις βιωσαμε και με τις συνθηκες που εμεις την ζησαμε και τον τροπο που εμεις την νιωσαμε.

Σαν μοναδικοι κατοχοι λοιπον αυτης της αληθειας δεν χανουμε την ευκαιρια να καυχηθουμε για τουτο σε καθε δοθείσα ή μη αφορμη.

Σε οποια παρεα και αν βρεθουμε θα την διηγηθούμε λεπτομερως και με γλαφυρότητα διχως να δεχθουμε καμια αλλη οπτικη ή οψη της αληθειας!

Γιατι;

Γιατι εμενα ετσι μου ετυχε και ετσι το περασα και ετσι το βιωσα οποτε ειναι ετσι. Και εγω ξερω και δεν μπορει να ειναι αλλιως και ξερεις τι ειναι να σου συμβει το ταδε,και αν σου συνέβαινε εσενα τοτε να ερθεις να μου πεις και ουτω καθεξης...

Μεγα λαθος!

Η πραγματικοτητα, μας λεει συνηθως οτι τα ιδια τα γεγονοτα ειναι κατα βαση ουδετερα και οτι δεν συμμετεχουν σε κανενος ειδους νοηματοδότηση,​παρα εμεις σαν υποκειμενα των γεγονοτων ειμαστε εκεινοι που θα τα χρωματίσουμε, θα τους δωσουμε το νοημα που εμεις θελουμε ή που επιθυμουμε και θα τα ζησουμε, θα τα εξηγήσουμε και θα τα

βιωσουμε με τον τροπο που εμεις εξαρχης και εκ των προτερων εχουμε προαποφασισει. Μαλιστα μπορει και εκ των υστερων να τους αλλαξουμε το αρχικα δοθέν νοημα αναλογα με τους σκοπούς που θελουμε να εξυπηρετήσουμε.

Δινουμε τετοιο νοημα και σημασια στα γεγονοτα και κατα τετοιο τροπο που σχεδον τα δημιουργουμε στα μετρα της δικης μας ηθικης και κουλτουρας που διασχιζει τα παιδικα μας βιωματα και τις εγκατεστημενες πεποιθήσεις μας και που συναδουν με την “ενδοξη ζωη μας” και την ακεραιοτητα της ορθης αντιληψης που εχουμε για τον κοσμο, ετσι βεβαια και στο μεγεθος που εμεις τον εχουμε νοητικα συλλαβει.

Ετσι ζουμε και βιωνουμε τα πραγματα που μας συμβαινουν ,οχι ετσι οπως ειναι, αλλα ετσι οπως εμεις ειμαστε!

Η Anais Nin, εχει αναφερει οτι “βλεπουμε τα πραγματα οπως ειμαστε” ​θελοντας να μας τονίσει οτι εμεις οι ιδιοι νοηματοδοτούμε με τον εναν ή τον αλλον τροπο τα σημαντικα που συμβαινουν στη ζωη μας και ειμαστε εμεις που ειμαστε υπευθυνοι για το ποια προοπτικη, εξελιξη, λαθος ή σωστο νοημα ή οποιοδηποτε τροπη δωσουμε σε καποιο συμβαν. Ολα αυτα που κουβαλάμε μέσα μας ειναι φιλτρα, ειναι φιλτρα διαμορφωτικα ( ή και εννιοτε παραμορφωτικα) και αναλογως μας κανουν να κοιταμε καθε γεγονος απο διαφορετικη οπτικη γωνια καθε φορα.

Και περα απο αυτο σαν οντοτητες εχουμε την ταση να ομαδοποιουμε ,να οργανωνουμε με συστηματικο τροπο ολες τις συσσωρευμενες εμπειριες μας και τα βιωματα μας καθε φορα,δημιουργωντας ατυπα ενα συστημα νοησης, ενισχυοντας και οικοδομωντας τα δικα μας καλουπια, με τα οποια θα υποδεχτούμε και στα οποια θα χωρεσουμε (ή και θα στριμωξουμε εν αναγκη) τις νεες μας εμπειριες και τα επερχομενα γεγονοτα της ζωης μας. Γιαυτο και υπαρχει τοσο μεγαλη αποκλιση στην κατανοηση των αλλων ,στην διευκολυνση του περασματος απο την μια σκεψη στην αλλη. Γιατι δεν μπορει να χωρεσει στα δικα μας προκατασκευασμενα ερισματα και φιλτρα κατανοησης και συμπεριφορας καμια διαφορετικη απο την δικη μας οπτικη..

Ετσι το δικο μας συμβαν εχει να κανει με την δικη μας υποκειμενικη αληθεια ,η οποια συνεβη και δημιουργηθηκε υπο συγκεκριμενες συνθηκες και υπο απο το πρισμα των δικων μας νοοτροπιων και αντιλήψεων και κυριως παντα μεσα απο την συναισθηματικη και αντιληπτικη συγκυρια στην οποια βρισκομαστε καθε φορα.

Δεν ειναι μονο οι συγκρίσεις και οι διαφωνιες που θα μας οδηγήσουν σε πολλες περιπτωσεις σε ατερμονες και αδιεξοδες διαμαχες.

Δεν ειναι μονο ή μη κατανοηση και η σκληροτητα που επιδεικνύουμε στους συνανθρώπους μας, ουτε η κυνικη αντιμετωπιση σε κατι που εμεις λαμβανουμε μεσα απο διαφορετικο οπτικο και αντιληπτικο πρισμα.

Ειναι η αντιληψη της πατροτητας που μας διακατέχει στην απολυτότητα της αληθειας. Πλην ομως αυτης της φανερης διαστρέβλωσης δεν προσφερουμε στον εαυτο μας καμια ιδιαιτερη υπηρεσια ,παρα μονο την μονοπλευρη και μονοχνωτη γευση των πραγματων. Αν είμαστε έστω και κατ ελαχιστον διατεθειμένοι να μετακινηθουμε απο τις τσιμεντωμενες θεσεις μας θα μπορεσουμε και να κατανοήσουμε τους αλλους αλλα κυριως να κατανοήσουμε τις πολυπλευρες οψεις του εαυτου μας ,που σε καμια περιπτωση δεν δυναται να περιοριζεται και να φυλακιζεται σε μονο μια αληθεια, λες και μιλαμε για αδιαταρακτους νομους της φυσικης…

Και μοναχα οταν κατανοήσουμε τον εαυτο μας μπορουμε να τον κανουμε να ευτυχησει!

Προσωπικα ανεκαθεν πιστευα οτι το γενικο πλανο της ζωης μας και μια γενικομορφη αντιληψη με την οποια θα προχωρήσουμε παρακατω στην ζωη μας, την εχουμε πλάσει λιγο πριν την ολοκληρωση της εφηβειας, τοτε που ολα μεσα στο μυαλο μας ειναι δυνατα, καθαρα και γιαυτο και κατορθωτα!

Εχουμε οργανωσει κατα τετοιο τροπο την σκεψη μας και την αντιληπτικη μας οπτικη ,που οποιο γεγονος και να μας συμβει παρακατω στη ζωη μας θα το χωρεσουμε στα καλουπια που ηδη εχουμε ετοιμασει.Ασε που πολλες φορες πολλα απο αυτα που τελικα μας συμβαινουν, μοιαζουν σαν να τα εχουμε προκαλεσει εμεις οι ιδιοι να συμβουν...ισως για να επιβεβαιώσουμε την αυταρεσκη αληθεια με την οποια βαυκαλιζομαστε και την οποια απο μικροι εχουμε συλλαβει.

Σαν κατι ονειρικο ,σαν κατι διαφορετικο και ξεχωριστο να επιφυλασσουμε στον εαυτο μας με το να προχωρήσουμε στην αυτοεκπλήρωση της συλληψης καποιας “θεικης” προτροπης ή “αιωνιας αληθειας” και μιας διαρκους και ενεργης εφηβικης και επιβεβαιωτικης δημιουργικοτητας.

Πραγματικα δεν ξερω αν μας ελκουν τα συγκεκριμενα γεγονοτα ή εμεις τα ελκουμε να μας συμβούν.

Εχουμε πιθανα προαποφασισει ποια ενταση ,ποια χροια και ποιο νοημα θα δωσουμε… Αποτελει δικη μας υποχρεωση να ξεφορτωθούμε τις σκεψεις και τις αντιληψεις στις οποιες μεσα ενυπαρχουμε και στις οποιες αγωνιωδως εχουμε γαντζωθει.

Ειναι ισως και θεμα αυτοκυριαρχίας και αυτοσυντηρησης μεσα απο τον αυτοέλεγχο και την επιβεβαιωση να μπορουμε να συνεχιζουμε να ζουμε.

Μονο οταν παραδεχθούμε πως μπορει και να σφαλουμε στην αντιληψη μας θα μπορέσουμε να διευρύνουμε τους ορίζοντες της συλλογιστικης μας και να δεχτούμε και αλλες οψεις της πραγματικοτητας,τις οποιες δεν εχουμε αντιληφθει ή δεν ετυχε να τις ανταμωσουμε στο διαβα μας αλλα ωστοσο υπαρχουν ασχετα με το δικο μας βιωμα και την δικη μας εμπειρια. Τα γεγονοτα ,τα συμβαντα βρισκονται εκει και ειμαστε εμεις που θα τα χρωματίσουμε με το συναισθημα μας και θα τα ντύσουμε με τους ιδεολογικους μανδυες τους οποιους ενστερνιζομαστε!

Θα τα δικαιολογήσουμε ή μη αναλογα με την δικη μας ματια το δικο μας κινητρο και τους δικους μας στοχους.

Γιαυτο και ο Friedrich Nietzsche μας διαφωτίζει πως:

”Οι πεποιθησεις ειναι μεγαλυτεροι αντιπαλοι της αληθειας απο οτι τα ψεματα”.